Skit Świętego Ducha – skit filialny ławry Poczajowskiej, podlegający eparchii tarnopolskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[1].
Siedziby mnichów znajdowały się w miejscu funkcjonowania skitu jeszcze przed 1240, co oznacza, że powstały jeszcze przed uformowaniem się cenobitycznej wspólnoty w Poczajowie. Skit przez cały okres swojego funkcjonowania był filią Ławry[2]. Pierwotnie jego główną świątynią była drewniana cerkiew, która w latach 1901–1903 została przeniesiona do wsi Borszczówka. Na jej miejscu wzniesiono świątynię pod tym samym wezwaniem co cały skit (z dolną cerkwią św. Serafina z Sarowa), w stylu bizantyjsko-rosyjskim. Obiekt ten zwieńczono pięcioma kopułami, nad przedsionkiem wzniesiono dzwonnicę. W XIX w. skit był przystosowany dla ok. trzydziestu mnichów, którzy zamieszkiwali w pojedynczym budynku mieszkalnym. Przełożony skitu posiadał odrębny dom z wewnętrzną cerkwią Wszystkich Świętych. Poza budowlami mieszkalnymi w skład kompleksu wchodziły obiekty gospodarcze – mnisi dysponowali sześcioma dziesięcinami ziemi i pasieką[3].
Skit funkcjonował bez przeszkód do 1959, gdy został zamknięty na polecenie władz radzieckich. Cerkiew nadbramną św. Onufrego[4] zaadaptowano na cele mieszkalne. Cerkiew Świętego Ducha została zamieniona na magazyn, zaś podziemna cerkiew św. Serafina na prosektorium. W budynkach mieszkalnych dla mnichów urządzony został szpital psychiatryczny[2].
Skit został zwrócony ławrze Poczajowskiej w 1989. Mnisi, oprócz modlitwy, pracują w nadal istniejącym szpitalu psychiatrycznym[2]. Szczególnym przedmiotem kultu w skicie jest krzyż, który według prawosławnej tradycji należał do św. Nikity Słupnika[2].
Przypisy
