Scuola Grande di San Rocco – budynek dawnego bractwa św. Rocha w Wenecji.
Historia
Scuola powstała w 1477 roku po połączeniu dwóch bractw św. Rocha, po wielkiej epidemii dżumy jaka nawiedziła Wenecję. Święty Roch zgodnie z tradycją miał zachorować na dżumę, jednak został uratowany przez Anioła. To zdarzenie spowodowało, iż święty został patronem chorych. W 1485 roku bractwo zdobyło szczątki patrona. Posiadanie takich relikwii przysporzyło im ogromne dochody. W 1489 roku rozpoczęli budowlę kościoła, a w 1516 roku domu zgromadzeń. Prace zlecono Bartolomeo Bonowi. W 1524 roku jego prace kontynuował Sante Lombardo, a trzy lata później Scarpagnino. Fasada ówczesnego domu była zdobiona kolorowym kamieniem, swoim przepychem rywalizowała z Scuola Grande della Misericordia. W kolejnych latach fasada została przebudowana, a prace zlecono różnym architektom, by w 1560 roku zakończył je Giangiacomowi de' Grigi.
W 1564 roku prace nad dekoracja wnętrz zlecono włoskiemu malarzowi Jacopowi Tintoretto, który wraz ze swoimi uczniami i synem Domenico pracował nad zleceniem od 1564 do 1587 roku. Tematyka jego prac była ściśle podzielona na pomieszczenia i pietra. W Sala Terrena zaprezentował cykl obrazów z życia Marii Dziewicy, w Sala Superiore przedstawił na suficie sceny zaczerpnięte ze Starego Testamentu, a na ścianie z Nowego Testamentu. Prócz tych dwóch sal jego obrazy zdobią Salę dell'Albergo, gdzie na suficie przedstawił wizerunek patrona scuoli, św. Rocha oraz alegorie cnót, a na ścianach sceny męczeństwa Chrystusa.
.jpg)
_-_Il_Salone_Maggiore.jpg)
