Sancho II (ur. 8 września 1207, zm. 4 stycznia 1248) – był czwartym królem Portugalii od 1223 do 1248.
Sancho był najstarszym synem króla Portugalii, Alfonsa II i jego żony, infantki Urraki Kastylijskiej. Jako monarcha, Sancho, zajęty rekonkwistą (w 1238 rozszeszył obszar Portugalii do Zatoki Kadyksu[1]), zaniedbał sprawy wewnętrzne kraju. Dodatkowo, narastał kryzys w stosunkach z Kościołem.
Sancho zignorował zagrożenie, co doprowadziło do spisku szlachty, kupców i kleru. Papież ogłosił króla heretykiem i zezwolił jego poddanym wybrać nowego króla. Nowym królem został jego brat, Alfons. Sancho został wygnany i niespełna rok później umarł na wygnaniu w Toledo.
Sancho około 1245 poślubił kastylijską damę – Mécię Lopes de Haro, wdowę po Alvaro Peres de Castro (córkę Lope Díaza II z Haro, i Urraki Alfonsy z Leónu – nieślubnej córki króla Alfonsa IX z Leonu). Para nie miała jednak upragnionych synów.
Przodkowie
Przypisy
- ↑ Wielka Historia Świata - Późne średniowiecze. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona. T. 5. Kraków: Oficyna Wydawnicza Fogra, 2005, s. 252. ISBN 83-85719-89-X.
.svg)
.svg)
