Urodziła się w rodzinie pochodzenia żydowskiego[3] jako Marie-Rosalie Bonheur. Była najstarszym z czworga dzieci w rodzinie o artystycznych uzdolnieniach. Jej matką była Sophie Bonheur (z domu Marquis), nauczycielka gry na fortepianie, która zmarła, gdy Rosa Bonheur miała jedenaście lat. Jej ojcem był Oscar-Raymond Bonheur, pejzażysta i portrecista, który uczył ją rzemiosła i wspierał w twórczych działaniach. Zanim nauczyła się dobrze mówić, potrafiła godzinami w skupieniu rysować ołówkiem na papierze. Jej matka wpadła na pomysł, aby nauczyć ją czytać i pisać, prosząc o narysowanie różnych zwierząt dla każdej z liter alfabetu. Po latach artystka opisywała, że jej miłość do rysowania zwierząt narodziła się podczas lekcji czytania i pisania z matką[4].
Również rodzeństwo Rosy Bonheur zajmowało się sztuką animalistyczną: brat Auguste Bonheur i siostra Juliette Bonheur byli malarzami zwierząt, a brat Isidore Jules Bonheur rzeźbił zwierzęta[5]. W 1829 rodzina Bonheurów przeniosła się do Paryża. W 1841 Rosa Bonheur po raz pierwszy wystawiła swoje prace w Salonie Paryskim. Obrazy wystawiała w Salonie do 1853. W tym czasie została dwukrotnie uhonorowana złotym medalem za obrazy: Orka w Nivernais i Targ koni.
Musiała mieć zgodę z prefektury policji uzyskaną w 1852[1], aby móc nosić męskie ubrania, co było niezbędne m.in. do studiowania anatomii zwierząt w rzeźniach. Była pierwszą artystką, która została nagrodzona Legią Honorową[6].
Jedynym dziełem Rosy Bohnheur w Polsce jest akwarela Sułtan i Rosette, psy rodziny Czartoryskich z 1852 r. znajdująca się w zbiorach w warszawskiego Muzeum Narodowego.
Życie prywatne
Rosa Bonheur i Natalie Micas, Nicea, 1882
Rosę Bonheur można postrzegać jako „nowoczesną kobietę” – była powszechnie znana z noszenia męskiej odzieży, miała krótko obcięte włosy. Przez ponad 40 lat była związana z Nathalie Micas (1824–1889), którą poznała, kiedy była nastolatką i z którą razem mieszkała, aż do jej śmierci[7].
W 1895 roku w wieku 73 nawiązała współpracę z dużo młodszą amerykańską malarką Anną Elisabeth Klumpke (1856 –1942), która namalowała serię jej portretów oraz wydała pośmiertnie w 1908 biografię pt. Rosa Bonheur: Sa Vie Son Oeuvre[1].
Galeria
Orka w Nivernais, 1849
Targ koni, 1853
Dwa konie
Odpoczywająca owca
Zmiana pastwiska
Zbiórka myśliwych
Lew
Kozica
Upamiętnienia
Linda Nochlin w swoim pionierskim eseju z 1971 roku Dlaczego nie było wielkich artystek? poświęciła cały rozdział poświęcony artystce pt. Rosa Bonheur. Jej imieniem nazwano założony w 1935 roku jeden z najważniejszych amerykańskich cmentarzy dla zwierząt – Rosa Bonheur Memorial Park w mieście Elkridge, w stanie Maryland.
_-_Google_Art_Project.jpg)
.jpg)
