W latach 1918–1920 uczęszczał do Ursynowskiego Seminarium Nauczycielskiego w Warszawie. Ukończył Państwowe Męskie Seminarium Nauczycielskie w Lesznie (1922), wyższy kurs nauczycielski w Poznaniu, Wydział Pedagogiczny i Śpiewu Solowego Państwowego Konserwatorium w Poznaniu (dyplom wirtuozowski w 1929) oraz studia muzykologiczne na Uniwersytecie Poznańskim (1938). W latach 1922–1925 pracował jako nauczyciel wiejski w Wielkopolsce, w latach 1925–1930 był nauczycielem i instruktorem muzycznym Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu. Od 1930 do 1939 był wykładowcą Państwowego Konserwatorium w Poznaniu i lektorem solfeżu na Uniwersytecie Poznańskim. W okresie międzywojennym dał ponad 100 występów w Operze Poznańskiej oraz ponad 300 na estradach całego kraju. Pełnił także funkcję instruktora muzycznego Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu, dyrygował poznańskimi chórami oraz prowadził wakacyjne kursy teatrów i chórów ludowych[1].
W 1945 pracował jako nauczyciel gimnazjum w Kępnie, pełniąc tam także obowiązki przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. W tym samym roku rozpoczął pracę pedagogiczną w dziedzinie teorii muzyki w Gdańskim Instytucie Muzycznym z siedzibą w Sopocie. W latach 1945–1946 był zastępcą kierownika Wydziału Oświaty i Kultury, następnie do 1949 kierował Wydziałem Społecznym w Zarządzie Miasta w Sopocie. Pełnił mandat radnego Sopotu (1945–1949 i 1961–1964, przewodniczył wtedy Komisji Kultury MRN[2]), był także członkiem Komisji Kultury KW PZPR w Gdańsku. Od 1952 do 1956 był dyrektorem Państwowego Liceum Muzycznego w Sopocie. W latach 1947–1972 pracował w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie. Pełnił w niej funkcje: kierownika Katedry Wychowania Muzycznego (1961–1972), dziekana Wydziału Pedagogicznego (1947–1961), prorektora (1954 i 1959) oraz rektora (1961–1972).
Jako rektor zadbał o pozyskanie pomieszczeń dla uczelni w gmachu gdańskich szkół muzycznych. Wygłosił ponad 700 prelekcji i napisał ponad 400 artykułów i recenzji muzycznych. W dziedzinie muzykologii zapisał się odnalezieniem, opracowaniem i przygotowaniem wykonania estradowego Magnificat na sola, chór i orkiestrę Marcina Żebrowskiego i kantaty Wstań, Gdańsku Johanna Balthasara Christiana Freislicha na 300 rocznicę wypędzenia Krzyżaków z Gdańska w 1754. Doprowadził także do wydania innych dzieł Żebrowskiego przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. Współredagował miesięczniki „Muzyka w szkole” i „Lutnia”. Kilkakrotnie zasiadał w jury międzynarodowych festiwali piosenki w Sopocie. Autor książki Metodyka nauczania śpiewu (1930)[3]. Występował jako solista w Filharmonii Bałtyckiej. Mieszkał z rodziną w Sopocie przy ul. Bieruta (obecnie Haffnera)[4]. Od 1927 żonaty z Heleną (zm. 1955), z którą miał dwie córki: Amelię, żonę Antoniego Poszowskiego, i Lucynę.
Grób rektora PWSM Romana Heisinga na cmentarzu katolickim w Sopocie
Zmarł w Gdyni, pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera B4-F-15)[5].
.jpg)
