Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 189 – rezolucja uchwalona podczas II Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ w dniu 14 maja 1948 odnośnie do uznania dla pracy Komisji Narodów Zjednoczonych do Spraw Palestyny.
Tło rezolucji
Wielka Brytania zwróciła się o zwołanie I i II Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie Palestyny. Podczas I Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego wysłuchano sprawozdań i zaleceń Komisji Narodów Zjednoczonych do Spraw Palestyny, po czym na II Sesji przegłosowano kolejne uchwały.
W dniu 15 maja 1948 wygasał brytyjski mandat w Mandacie Palestyny. Uchwalona 29 listopada 1947 Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 zakładała rozwiązanie konfliktu izraelsko-arabskiego poprzez utworzenie dwóch państw w Palestynie: żydowskiego i arabskiego[1][2]. Przywódcy społeczności żydowskiej zaakceptowali plan podziału Palestyny, chociaż zaproponowany obszar państwa żydowskiego przyjęli jako „niezbędne minimum”, i bez zgłaszania zastrzeżeń rozpoczęli przygotowania do utworzenia własnego państwa[3]. Natomiast społeczność arabska sprzeciwiła się Rezolucji 181, twierdząc, że narusza ona prawa większości mieszkańców Palestyny[4]. Arabowie spostrzegali plan podziału Palestyny jako niesprawiedliwy, ponieważ oddawał większość terytorium państwa w ręce stanowiącej mniejszość społeczności żydowskiej[5]. W rezultacie, 30 listopada 1947 doszło do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny.
Postanowienia rezolucji
Zgromadzenie Ogólne, po przyjęciu Rezolucję nr 186 o powołaniu Mediatora ONZ w Palestynie, który zwalnia Komisję Palestyny z dalszego wykonywania swoich obowiązków, postanawia wyrazić pełne uznanie dla pracy wykonywanej przez Komisję Palestyny na podstawie mandatu przyznanego przez Zgromadzenie Ogólne w Rezolucji nr 181.
Przypisy
Linki zewnętrzne
