Został utworzony w 2006 roku na powierzchni 131,40 ha[3]. W 2018 roku powiększono go do 194,63 ha[1], przyłączając do niego m.in. obszar zajmowany dotąd przez sąsiadujący użytek ekologiczny „Bagna przy Rabym Kamieniu”[4].
Rozporządzenie Nr 20 Wojewody Lubuskiego z dnia 20 kwietnia 2006 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (Dz. Urz. Woj. Lubuskiego Nr 31 poz. 649).
Zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 listopada 2018 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Mierkowskie Suche Bory” (Dz. Urz. Woj. Lubuskiego poz. 2700)
Rezerwat leży w odległości około 7 km na północny zachód od Lubska – na granicy dwóch krain przyrodniczo-leśnych, Krainy III Wielkopolsko-Pomorskiej, Dzielnicy 6 Pojezierza Lubuskiego oraz Krainy V Śląskiej, Dzielnicy 1 – Równin Dolnośląskich. Obszar w całości leży w głębi dużego kompleksu leśnego będącego w zarządzie Nadleśnictwa Lubsko[5].
Grunty objęte ochroną stanowią własność Skarbu Państwa w zarządzie Nadleśnictwa Lubsko[5].
Opis przedmiotu poddanego ochronie
Rezerwat stanowi kompleks częściowo odsłoniętych wydm śródlądowych. Najwyższym punktem rezerwatu jest tzw. Białogóra o wysokości bezwzględnej 86,5 m n.p.m., będąca jednocześnie jednym z najwyższych punktów w okolicy i punktem widokowym. Pozostałe wały wydmowe biegną przeważnie na wysokościach 70 – 75 m n.p.m., dolinki schodzą do poziomu poniżej 65 m n.p.m.[5]
Na terenie rezerwatu stwierdzono występowanie zaledwie 26 gatunków roślin naczyniowych należących do 16 rodzin[5]. Najliczniej reprezentowane rodziny to wiechlinowate, astrowate i wrzosowate. Jeden stwierdzony na terenie rezerwatu gatunek aster ożota (Aster linosyris) należy do zagrożonych i ginących w Wielkopolsce i na Pomorzu[5]. Stwierdzono występowanie 7 gatunków mchów charakterystycznych dla siedlisk borowych i suchych. Lista stwierdzonych gatunków porostów liczy 80 taksonów[6], w tym aż 42 naziemne, spośród których do najcenniejszych należą rzadkie w kraju: karlinka brodawkowataPycnothelia papillaria, chrobotek rozetkowyCladonia pocillum, chróścik pasterskiStereocaulon paschale i chróścik orzęsionyS. tomentosum.
Zróżnicowanie zbiorowisk roślinnych rezerwatu jest niewielkie. Szczyty wydm zajmują skrajnie ubogie murawy napiaskowe Spergulo vernalis-Corynephoretum z dominacją szczotlichy siwej oraz obfitym występowaniem mchów i porostów. Największą powierzchnię zajmują suche bory w typie borów chrobotkowych Cladonio-Pinetum, również z bardzo skąpym runem. Na omawianym terenie stwierdzono występowanie wielu gatunków rzadkich i ginących owadów, szczególnie z grupy chrząszczy kózkowatych[5].
Zachowanie ze względu na szczególne wartości przyrodnicze i naukowe kompleksu ekosystemów borów iglastych, zbiorowisk roślinnych wykształcających się na piaskach wydm śródlądowych oraz siedlisk typowych dla obniżeń natorfowych wraz z charakterystycznymi dla tych ekosystemów gatunkami roślin i zwierząt[1].