Ray Williams (ur. 25 sierpnia 1927[1] w Bangor[2], zm. 3 grudnia 2014 w Haverfordwest[3]) – walijski trener i działacz rugby union. Pierwszy oficjalnie opłacany szkoleniowiec rugby na świecie, który położył podwaliny pod „złotą dekadę” walijskiego rugby lat siedemdziesiątych XX wieku, następnie działacz Welsh Rugby Union i przedstawiciel związku w światowych władzach, w młodości aktywny zawodnik.
Grał w rugby na pozycji łącznika ataku dla Loughborough College, London Welsh, Northampton, Moseley, East Midlands i North Wales, uczestniczył także w sprawdzianach walijskiej kadry, drogę do powołania zablokował mu jednak Cliff Morgan, który w latach pięćdziesiątych zdominował tę pozycję[3][2][4][5].
Ukończył Loughborough College na kierunku wychowanie fizyczne[2][3], pracował następnie jako nauczyciel w The King’s School w Peterborough[6], a także w Central Council for Physical Recreation w regionie Midlands[2][3]. Wówczas zgłosił się do Rugby Football Union z propozycją utworzenia struktur trenerskich, lecz odmowa krajowego związku spowodowała, iż przy wsparciu związku North Midlands uruchomił ją na szczeblu regionalnym[2][5]. W tym samym czasie reprezentacja Walii powróciła z południowoafrykańskiego tournée, a wysoka porażka w testmeczu spowodowała powstanie w ramach Welsh Rugby Union komitetu mającego zbadać stan walijskiego rugby i dać rekomendacje co do jego poprawy. Zawiązała się następnie grupa robocza do spraw trenerskich, która zaproponowała utworzenie stanowiska Coaching Organiser, na które Williams został powołany z dniem 1 lipca 1967 roku[5][7]. Został tym samym pierwszym opłacanym szkoleniowcem rugby na świecie, co RFU uznał za zagrożenie dla amatorskiego statusu gry[2][5][8]. Jego pierwszym celem było ustalenie spójnego planu szkoleniowego od poziomu klubów i szkół do związku i organizacji rządowych zajmujących się sportem[7]. Sformułował i opisał umiejętności oraz wymagania tego sportu, a następnie uczył przyszłych trenerów taktyki, techniki i mechaniki gry za pomocą konferencji, seminariów i kursów[9][3]. Wprowadził także system utrzymywania stałego składu zespołu oraz regularnych sesji treningowych[2][10]. Jego praca dała podwaliny pod sukcesy walijskiej reprezentacji w latach siedemdziesiątych XX wieku, nazwane następnie „złotą dekadą”.[3][5][10]. Kilka lat później Walijczycy mogli poszczycić się liczbą ponad trzystu wykwalifikowanych trenerów, a ich przykład zainspirował inne związki – już w 1969 roku Anglicy na podobne stanowisko mianowali Dona Rutherforda[3], Williams zaś doradzał i przeprowadzał szkolenia w takich krajach jak Argentyna, Australia, Bahamy, Kanada, Fidżi, Włochy, Nowa Zelandia, Hiszpania, Sri Lanka, USA, Węgry, Litwa i Łotwa[2][11][4][7].
W 1979 roku zrezygnował z trenerskiej posady, by rok później przewodniczyć obchodom stulecia Welsh Rugby Union, zaś a w latach 1981-1988 pełnił funkcję jego sekretarza[2][3][12]. Był następnie dyrektorem Pucharu Świata 1991, a w latach 1993-1997 zasiadał we władzach zarówno walijskiego, jak i światowego związku[2][3], na poziomie lokalnym zarządzał natomiast Mid Glamorgan District Rugby Union[4]. Był członkiem National Association of Sports Coaches, został wybrany do UK Coaching Hall of Fame w roku 2002, zaś w 1995 roku otrzymał Order Imperium Brytyjskiego za zasługi dla rugby[2][4]. W 2014 roku podczas IRB Awards został uhonorowany Vernon Pugh Award for Distinguished Service[13]. Był autorem książek Rugby for beginners (ISBN 978-0-285-62233-3) i Skilful rugby (ISBN 978-0-285-62093-3)[3], a także programów telewizyjnych[4].
Żonaty z Meg, dwie córki[3].
Przypisy
