Od 1899 roku profesor filologii romańskiej Uniwersytetu w Madrycie. W latach (1926–1939) i od 1948 prezes Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. W 1914 założył, a następnie wydawał: „Revista de Filologia Española”. Założyciel „Centro de Estudios Históricos” (1910), w La España del Cid (1929) wybornie połączył ścisłość metody naukowej z pięknem literackiego przedstawienia.
Od 1940 wydawał Historia de España. Autor przełomowych prac z zakresu historii, języka i literatury średniowiecznej Hiszpanii.
Badał historię języka hiszpańskiego. Podzielił terytorium Hiszpanii na 5 stref językowych przed ukształtowaniem się języka kastylijskiego (Ibérica, Tartessos, Celtíberia, Galaico-Lusitana i Cantábrica). Badał wpływ języka łacińskiego na język hiszpański (Vocalismo - Neutralización).
Główne dzieła: Manual elemental de gramática histórica española (1904), Orígenes del español (1926). Sławę zyskał jako autor wzorowego wydania najstarszego zabytku literatury hiszpańskiej, Pieśni o Cydzie: Cantar del mío Cid: texto, gramática y vocabulario (3 tomy, wyd. 1908–1911). Ponadto jest autorem cennych prac o epickiej poezji hiszpańskiej: Poesía juglaresca y juglares (1924–1926).
Bibliografia
Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)
John Penny: Gramática histórica del español
Filip Andrzej Jalubowski, Ramón Menéndez Pidal [w:] Mediewiści II, red. Jerzy Strzelczyk, Poznań: Instytut Historii UAM 2013, s. 103–106.
Linki zewnętrzne
Portret. asociacioninternacionaldehispanistas.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-28)].
