Urodziła się w Harstad, w rodzinie Rikarda Olai Kaarbø i Anny Elisabeth Aagesdatter Lund[1]. Postanowiła zostać malarką podczas nauki w szkole z internatem w Celle[1]. Rozpoczęła naukę w Statens Håndverks- og Kunstindustriskole, po czym pobierała lekcje u Harriet Backer[1]. W latach 1912–1914 uczyła się u fowistyKeesa van Dongena[1]. Zadebiutowała w 1918 roku w Kunstnerforbundet, po czym wyjechała do Paryża, gdzie rozwijała się pod kierunkiem André Lhote’a i Pedra Araujo[2], następnie na początku drugiej połowy lat 20. XX w. pobierała nauki w Académie Moderne u Fernanda Légera i Amédée Ozenfanta[1]. Brała udział w zagranicznych wystawach zbiorowych, w tym w Salonie Jesiennym (1922), Exhibition of Norwegian Art w Londynie (1928), Wystawie światowej w Paryżu (1937), czy wystawie International Women Painters, Sculptors, Gravers w Nowym Jorku (1940)[1].
Wraz z Ragnhild Keyser, Thorvaldem Hellesenem i Charlotte Wankel zaliczana jest do grona najważniejszych malarzy norweskiego modernizmu abstrakcyjnego[3]. Na początku drogi twórczej, pod wpływem van Dongena, stworzyła szereg ekspresyjnych portretów kobiecych, zaś w okresie I wojny światowej malowała miejskie i marynistyczne pejzaże o wyrazistej kolorystyce[1]. W latach 20. zaczęła tworzyć w duchu kubizmu i puryzmu[1]. Negatywny odbiór przez krytykę wystawy[1][2]Otte skandinaviske kubister w Oslo (1928), w której wystawiała z innymi skandynawskimi artystami tworzącymi w Paryżu, odbił się na jej dalszej drodze artystycznej[1]. Pomimo możliwości wystawiania w Paryżu, powróciła do Norwegii i skupiła się na malowaniu pejzaży[1], tworząc przede wszystkim na podstawie obserwacji natury, jedynie sporadycznie powracając do tematów nawiązujących do abstrakcji[2].
