Punk jazz
| Pochodzenie
|
punk rock,
jazz awangardowy,
free jazz,
jazz fusion,
rock psychodeliczny,
no wave,
post-punk,
hard bop
|
| Czas i miejsce powstania
|
połowa lat 70. XX w.
Stany Zjednoczone
|
| Instrumenty
|
wokal, gitara, gitara basowa, perkusja, saksofon, trąbka, puzon, klarnet, pianino, kontrabas
|
| Największa popularność
|
niszowa
|
| Podgatunki
|
| jazzcore
|
| Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym
|
| jazz metal
|
| Style regionalne
|
| no wave
|
![]()
Koncert Jamesa Chance'a w Berlinie w 1981
Punk jazz (zwany też jazz punk) – gatunek, łączący specyficzne gatunki jazzu z lat 60. i 70. (zwłaszcza free jazz i jazz fusion) z szybkim tempem i instrumentami typowymi dla punk rocka (zazwyczaj eksperymentalne gatunki takie, jak no wave i hardcore punk). Zespołami gatunku, które zdobyły większą popularność są: Naked City (i część projektów Johna Zorna), Nomeansno, The Lounge Lizards, James Chance and the Contortions. Chociaż względnie najwięcej wykonawców kojarzonych z gatunkiem działało w latach 60./70. (eksperymenty free jazzowe Sun Ra, Ornette Colemana czy punkowe Television[1]) i zwłaszcza 80. (grupy no wave i eksperymentalne takie, jak reggae-punkowe Bad Brains czy późne Black Flag), to styl przetrwał w różnych odmianach dalej. W latach 90. miał wpływ na wykonawców post-hardcore'owych (Drive Like Jehu, Cap n'Jazz, Refused), awangardowych (Diamanda Galás), a także na powstanie jazzcore'u/jazz metalu, gatunku łączącego metalcore z jazzem (przedstawiciele: Zu, Pain Killer, Ephel Duath, Naked City). Polskim przedstawicielem punk jazzu była grupa Śmierć Kliniczna.
Przypisy
Linki zewnętrzne
