W wydaniu z 1968 Gomulicki zamieścił w dziale prozy medytacyjnej tylko trzy utworyː Menego, Czarne kwiaty i Białe kwiaty. W wydaniu tym znalazło się ponadto jeszcze Milczenie, ale w dziale pism literackich.
Charakterystyka
Najwcześniejszym pismem tego działu jest wspomnienie spaceru, który Norwid odbył uliczkami weneckimi z malarzem Tytusem Byczkowskim, zakończonego następnego dnia samobójczą śmiercią artysty – Menego (1843). Pochodzące z 1856 Czarne kwiaty stanowią, jak i Menego, wyjątek z pamiętnika i zapis ostatnich chwil kilku znakomitych artystów i pasażerki okrętu. W dwa miesiące po napisaniu Czarnych kwiatów, poeta dopisał objaśnienie do nich, Białe kwiaty. Z 1867 pochodząː Podróż po wystawie powszechnej w Paryżu oraz, wywołane spotkaniem podczas tej wystawy, wspomnienie Pamiętnik podróżny. W ostatnich lat życia Norwida powstałyː zachowane we fragmencie Wspomnienia weneckie z pobytu poety w tym mieście w 1843/1844 oraz rozprawka Milczenie (1882)[1].
Publikacja
Menego ukazał się w 1850 w poznańskimGońcu Polskim, Czarne i Białe kwiaty w dodatku miesięcznym do krakowskiegoCzasu w grudniu 1856 i lutym 1857. Pozostałe utwory ukazały się już po śmierci autora. W 1902 w 13. zeszycie Chimery z 1902 Zenon Przesmycki opublikował Milczenie, a w 1918 Zygmunt Mysłakowski w ZdrojuPodróż po wystawie powszechnej. Pamiętnik podróżny i Wspomnienia weneckie wydał w 197 Przesmycki w tomie V Wszystkich pism[1].
_page_014_-_praca_Norwida_-_%27Portret_w%C5%82asny%27.jpg)
