Proces załogi Sachsenhausen (1947) – jeden z procesów wytoczonych przez aliantów funkcjonariuszom hitlerowskich obozów koncentracyjnych po zakończeniu II wojny światowej. Dotyczył on zbrodni popełnionych w KL Sachsenhausen, a na ławie oskarżonych zasiedli byli członkowie załogi obozu oraz dwóch więźniów funkcyjnych (tzw. kapo). Proces toczył się w dniach 23–31 października 1947 przed Radzieckim Trybunałem Wojskowym w Berlinie.
Ława oskarżonych liczyła 16 osób, wśród których znaleźli się Anton Kaindl (ostatni komendant Sachsenhausen), naczelny lekarz obozu Heinz Baumkötter (odpowiedzialny za przeprowadzanie eksperymentów pseudomedycznych na więźniach) i kapo Paul Sakowski (główny wykonawca egzekucji na więźniach obozu). Poprzednik Kaindla, Hans Loritz, miał również stanąć przed Trybunałem, lecz popełnił samobójstwo przed rozpoczęciem procesu podczas pobytu w więzieniu. Po krótkim i dość pobieżnym postępowaniu dowodowym wszyscy oskarżeni zostali uznani za winnych popełnienia zbrodni wojennych i przeciw ludzkości. Wyrok ogłoszono 1 listopada 1947. 14 oskarżonych skazanych zostało na dożywotnie pozbawienie wolności połączone z ciężkimi robotami, a pozostali dwaj na 15 lat pozbawienia wolności połączonego z ciężkimi robotami.
Wyrok radzieckiego Trybunału Wojskowego w procesie załogi Sachsenhausen
Bibliografia