Próba Trauzla – metoda określania zdolności do wykonania pracy przez materiał wybuchowy, zaproponowana przez austriackiego chemika Isidora Trauzla i przyjęta jako standard w 1903 przez V Międzynarodowy Zjazd Chemii Stosowanej[1].
Próba polega na zdetonowaniu próbki 10 g testowanego materiału w tzw. bloku Trauzla. Jest nim ołowiany cylindryczny blok o średnicy i wysokości równej 200 mm, w którego osi znajduje się otwór o głębokości 125 mm i średnicy 25 mm. 10 g badanego materiału wybuchowego umieszcza się w walcu z folii cynkowej, do którego wkłada się standardową spłonkę nr 8, z lontem. Całość umieszcza się na dnie otworu bloku, a następnie przysypuje piaskiem. Po wybuchu mierzy się objętość tulei, napełniając ją wodą, a następnie odejmuje od niej objętość początkową (61 cm3), uzyskując objętość wydęcia wskutek detonacji próbki[2].
Wadą próby Trauzla jest mała ilość detonowanego materiału; zwłaszcza górnicze materiały wybuchowe nie w pełni reagują w tak małej objętości, a przez to mogą nie uwalniać pełnej energii potencjalnej zgromadzonej w materiale[3].
Schemat próby Trauzla: z lewej strony – przed próbą, z prawej – po. 1 – piasek 2 – materiał wybuchowy 3 – blok ołowiany V – objętość tulei po próbie (przerywaną linią zaznaczona objętość początkowa)Blok Trauzla przygotowany do testu
↑ abcdefghiWładysław Paweł Cetner: Chemia i technologia materiałów wybuchowych. Preparatyka materiałów wybuchowych i produktów pośrednich. Warszawa: Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego, 1986, s. 65, 87, 11, 128, 129, 130, 132, 133, 153.
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!
