Pozostałość po nowej – obiekt astronomiczny, mgławica składająca się z materiału wyrzuconego w wyniku eksplozji gwiazdy nowej lub wielu bąbli gazu wyrzuconego w szeregu wybuchów nowej powrotnej[1]. Jego prędkość ekspansji wynosi około 1000 km/s, a czas życia tych obiektów jest rzędu kilkuset lat[1].
Pozostałości po nowych są o wiele mniej masywne niż pozostałości po supernowych lub mgławice planetarne[1]. Ze względu na krótki czas istnienia, w danym momencie widzialnych jest stosunkowo niewiele obiektów tego typu[2][a], a spośród tych widzialnych większość zdążyła się rozproszyć w czasie, gdy światło od nich dotarło do obserwatora na Ziemi.
Na podstawie badań opublikowanych w 1990 roku stwierdzono, że większość pozostałości po nowych ma wydłużony kształt, z wewnętrzną strukturą, którą można opisać jako składającą się z "plam polarnych" i "pierścieni równikowych". Mechanizm, który w ten sposób kształtuje pozostałości po nowych, nie jest jeszcze znany[2].
