od 2024-12 → usunąć pustosłowie, od 2024-12 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
I powstanie pruskie wybuchło w 1242. Zakończył je korzystny dla Krzyżaków układ w Dzierzgoniu. II powstanie pruskie zwane również Wielkim Powstaniem Pruskim, trwało w latach 1260–1274. Wybuchło ono we wrześniu 1260 po klęsce Krzyżaków w bitwie pod Durben. Ostatecznie zakończyło się klęską powstańców i zwycięstwem zakonu krzyżackiego. Klęską powstańców zakończyło się również ostatnie III powstanie pruskie, które miało miejsce w 1295. Zakończyło ono się całkowitym podbojem Prus przez zakon krzyżacki.
Według szacunków opartych na źródłach historycznych[potrzebny przypis] walki z Krzyżakami przetrwało około 100 tysięcy Prusów. Na podstawie liczby wsi zakładanych na tak zwanym prawie pruskim naukowcy[kto?] szacują, iż na początku XV wieku na terenie Prus mieszkało około 150 tysięcy Prusów, co stanowiło blisko 40% ludności na terytorium pruskim. Zamieszkiwali oni przede wszystkim Sambię (95–100% ludności), Natangię (90%), na Warmii stanowili około 60% ludności, między 30 a 50% w Pomezanii, Pogezanii i Barcji. Pozostali żyli w rozproszeniu na innych terytoriach plemiennych. W następnych wiekach zasymilowali się oni z ludnością napływową z Polski, Niemiec, Litwy i innych.
