Potyczka pod Stefanówką

Bitwa pod Stefanówką

II wojna światowa
Czas	2 lipca 1944
Miejsce	Stefanówka
Terytorium	Polska pod okupacją III Rzeszy (Generalne Gubernatorstwo)
Przyczyna	Próba likwidacji oddziału „Cienia”
Wynik	wygrana Armii Ludowej
Strony konfliktu
Armia Krajowa Armia Ludowa Bataliony Chłopskie
Dowódcy
por. Bolesław Frańczak Bolesław Kaźmirak i Józef Pacyna
Siły
Oddział AK Bolesława Frańczaka „Argila” Oddział AL Bolesława Kaźmiraka „Cienia" i oddział BCh Józefa Pacyny "Chrzestnego”
Straty
13 zabitych 6 zabitych
brak współrzędnych

Potyczka pod Stefanówką – potyczka stoczona 2 lipca 1944 roku w Stefanówce między oddziałem Armii Krajowej a oddziałami Armii Ludowej i Batalionów Chłopskich.

Przebieg starcia

We wsi Stefanówka kwaterował oddział Armii Ludowej dowodzony przez Bolesława Kaźmiraka „Cienia”. Po wydarzeniach w Owczarni w maju 1944 r., w czerwcu tego samego roku rzekomo sąd AK wydał wyrok na „Cienia” i jego oddział. Skutkiem tego, w trzeciej dekadzie czerwca grupa oficerów AK podobwodu „C” obwodu Puławy Armii Krajowej w składzie: por. Eugeniusz Kotlarski – „Jastrzębski”, ppor. Witold Andrzejewski – „Waleniak” ruszyła w pościg za „Cieniem” i jego oddziałem z zamiarem jego likwidacji^[1]. Doszło do kilku starć m.in. pod Marynopolem i Bożą Wolą^[2]. W czerwcu 1944 w Wandalinie „Cień” zamordował 3 żołnierzy AK z oddziału Bolesława Frańczaka „Argila”: por. Eugeniusza Kotlarskiego „Jastrzębia” z Urzędowa oraz podchorążych Henryka Golińskiego i Władysława Jagiełły. Jednak najkrwawsze wydarzenie rozegrało się w Stefanówce.

2 lipca 1944 roku partyzanci OP IV/15 pp pod dowództwem por. Bolesława Frańczaka „Argila” – jak obliczono w sile 400 ludzi (pospolitego ruszenia) uzbrojonych w broń maszynową – w tym jeden CKM – napadły w Stefanówce na śpiących żołnierzy AL z oddziału „Cienia” i żołnierzy BCh z oddziału szkoleniowego Józefa Pacyny ps. „Chrzestny^[3][4]. Napadnięci żołnierze AL i BCh zaczęli się bronić i przyjęli narzuconą im walkę. Ogólny bilans tej bratobójczej walki to 52 osoby zabite. W tym znaczna większość od własnego CKM-u i od własnej broni^[1]. Natarcie załamało się. „Argil” stracił 13 ludzi, oddział AL o kilku mniej^[5].

Przypisy

1. TadeuszT. Kosowski TadeuszT., Tragiczne wydarzenia na Lubelszczyźnie (m. in. w Owczarni i Stefanówce), „Głos Kombatanta Armii Ludowej”, 1 (146), Warszawa, luty 2006, s. 13, 14, ISSN 1233-6067 .
2. Ireneusz Caban, Oddziały partyzanckie AK 15 pp. "Wilków" (Lublin, 1994), s. 163; Marek Jan Chodakiewicz, Narodowe Siły Zbrojne..., s. 167-171; Marek Jan Chodakiewicz, Akcja Specjalna..., cz. 2, s. 63-64.
3. MarcinM. Kasprzycki MarcinM., Oświadczenie kpt. Józefa Muniaka, funkcjonariusza Departamentu III Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego, „Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944–1989”, 1 (7), Rzeszów: Instytut Pamięci Narodowej. Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2009 . Brak numerów stron w czasopiśmie
4. JerzyJ. Ślaski JerzyJ., Żołnierze Wyklęci, Józef Pacyna trafnie przewidując, czyje będzie wkrótce na wierzchu, właśnie wtedy zmienił barwy organizacyjne. . Brak numerów stron w książce
5. JerzyJ. Ślaski JerzyJ., Żołnierze Wyklęci, 2000 . Brak numerów stron w książce