Polinezja (z stgr.πολύςpolys „liczny” + νῆσοςnesos „wyspa”) – wschodnia część Oceanii, położona w środkowej części Oceanu Spokojnego, po obu stronach równika i po obu stronach linii zmiany daty. Wyspy Polinezji są pochodzenia wulkanicznego lub koralowego. Klimat wysp jest gorący i wilgotny; porasta je bujna roślinność międzyzwrotnikowa.
Etymologia
Polinezja – pierwszym, który użył tej nazwy był Portugalczyk Joāo de Barros w dziele As Decadas de Asia... 1552 do 1563. Rozumiał jednak przez to tylko wyspy Australazji, które istotnie były dla niego ogromnym obszarem „wielowyspia”.
Dopiero w 1810 geograf duńsko-francuski Conrad Malte-Brun wprowadził nazwę Oceania.
Ogólna powierzchnia wysp tej części Oceanii wynosi 25,8 tys. km², a zamieszkuje je blisko 1,7 mln osób (1993), z czego około połowa to rodowici Polinezyjczycy, posługujący się językami polinezyjskimi.
↑Główne miasto: stolica, ośrodek administracyjny lub największe miasto; jeżeli wyspy podzielone są na dwie jednostki polityczne, podano oba ośrodki administracyjne
