Cząsteczki polimyksyny składają się z części peptydowej i reszty kwasu tłuszczowego. Zawierają zatem ugrupowania zarówno hydrofobowe jak i hydrofilowe – są amfifilowe. W zależności od sekwencji aminokwasów w części peptydowej wyróżniamy polimyksyny A, B, C, D i E. W lecznictwie stosuje się tylko mieszaninę siarczanów polimyksyny B i E (kolistyny).
Mechanizm działania
Ze względu na budowę amfifilową, polimyksyny mogą łatwo przenikać do komórek bakteryjnych i integrować się z fosfolipidami w błonie komórkowej, co zaburza jej strukturę. Polimyksyny działają więc jak związki powierzchniowo czynne (detergenty), co prowadzi do zwiększenia przepuszczalności bakteryjnej błony komórkowej i w konsekwencji do zniszczenia komórki.
Bakterie bardzo rzadko wykształcają oporność na działanie polimyksyn co jest dużą zaletą tych antybiotyków, a polega ona głównie na zmniejszeniu przepuszczalności przez ścianę komórkową bakterii. W Polsce odnotowano już pierwsze szczepy oporne wśród Acinetobacter baumannii[1].
Przypisy
↑ abDanuta Dzierżanowska: Antybiotykoterapia praktyczna. Wyd. V. α-medica press, 2009, s. 161,162. ISBN 978-83-7522-048-3.
↑Harold P. Lambert, Francis W. O'Grady: Antybiotyki i chemioterapia. Warszawa: Wydawnictwo Medyczne, 1994. Brak numerów stron w książce
