Carmona jest absolwentem Katolickiego Uniwersytetu Andrésa Bello oraz Université Libre de Bruxelles, gdzie studiował ekonomię. Po studiach pracował w przemyśle petrochemicznym na stanowiskach menedżerskich, będąc zatrudnionym m.in. w Aditivos Orinoco, Quimica Venoco, Industrias Venoco i Promotora Venoco. W lipcu 2001 został wybrany przewodniczącym federacji pracodawców Fedecamaras na dwuletnią kadencję. Zasiadał również w Instytucie Handlu Zagranicznego oraz w komitecie zarządzającym Instytutu Wyższych Studiów nad Zarządzaniem Przedsiębiorstwami. Kilkakrotnie reprezentował Wenezuelę w trakcie handlowych misji zagranicznych[3].
Carmona był związany z antychavistowską opozycją jeszcze przed zamachem, często otwarcie krytykował kierunek polityki wewnętrznej prezydenta Wenezueli na łamach gazety El Universal oraz w innych prywatnych mediach[4]. Zaprzysiężony na prezydenta został po domniemanej rezygnacji Hugo Cháveza wymuszonej przez potężną manifestację jego przeciwników pod wodzą grupy wojskowych[5]. Carmona złożył przysięgę w pałacu Miraflores, po czym ogłosił tzw. dekret Carmony, w którym zawieszał Sąd Najwyższy, Zgromadzenie Narodowe i konstytucję Wenezueli[6]. Treść dekretu kosztowała go jednak poparcie części środowisk wojskowych, co w rezultacie przesądziło o jego upadku po szturmie Miraflores podjętym przez sympatyków Chaveza razem z wierną mu gwardią pałacową.
Carmona po upadku zamachu zdołał uciec z aresztu domowego i otrzymał azyl w ambasadzie Kolumbii[7], skąd za zgodą Hugo Chaveza wyjechał do Kolumbii[8]. Początkowo był osobą poszukiwaną przez policję wenezuelską, jednak został w styczniu 2008 formalnie amnestionowany razem z innymi organizatorami zamachu[9]. Następnie przebywał w Miami w USA. Obecnie Carmona wykłada na Uniwersytecie Sergio Arboledy w Bogocie, podawane są również informacje o szkoleniu przez niego kolumbijskich agentów[10].