Mapa parkuNajstarsza w Polsce topola berlińska odmiany 'Petrowskiana'Cebulica syberyjska w parku im. M. KlepaczaDąb Fabrykant w parku im. M. Klepacza
Teren parku jest równy, płaski, nieco pochylony w kierunku zachodnim i południowym (195–193 m n.p.m.). Obecnie nie ma tu żadnych wód powierzchniowych, w przeszłości, przed założeniem parku, były doły z wodą i rowy odprowadzające wody powierzchniowe śladem pradawnego strumyka do niedalekiego Jasienia[1].
W parku znajduje się około 230 drzew o obwodach pni powyżej 15 cm i co najmniej 130 krzewów. 24 spośród rosnących drzew zostało uznanych za pomniki przyrody, wśród nich XIX-wieczny dąb Fabrykant z potężnymi, rozłożystymi konarami (obwód pnia 455 cm, rozpiętość korony ponad 30 m) – rzadko spotykane drzewo takich kształtów i rozmiarów. Status pomników przyrody posiadają również topole, w tym najstarsze w Polsce topole carskie i topola późna z 1904 r., a także inne dęby, kasztanowce, lipa, buk, wiąz i klon. Różnorodność biologiczna parku jest dość duża. Obecnie rośnie w nim 70 taksonów (gatunków i odmian), w tym 46 drzew i krzewów[3].
Szczególną osobliwością parku jest cebulica syberyjska, która wczesną wiosną (od marca do kwietnia) pokrywa trawniki łanami lazurowoniebieskich kwiatków. Jest to jedyne miejsce w Polsce spośród miejskich parków, z tak dużym skupiskiem tych roślin. Wśród łanu cebulicy rośnie też inna roślina, o kwiatach niebieskich, lecz nieco bledszych – śnieżnik lśniący. Nieznana jest data zasadzenia roślin, wiadomo, że rosną w tym miejscu dłużej niż od 1945 r.[6]
Historia parku Klepacza wiąże się z dziejami rodu Richterów, łódzkich fabrykantów, którzy w drugiej połowie XIX w. stali się właścicielami części gruntów przeznaczonych na rozbudowę przemysłu, położonych w południowej części miasta wzdłuż ul. Wólczańskiej, Pańskiej (dziś al. Politechniki) i doliny rzeki Jasień[1].
Wybudowane na przełomie XIX i XX w. reprezentacyjne siedziby przemysłowców zostały otoczone ogrodami ozdobnymi, które dziś tworzą park. Za datę jego powstania przyjmuje się rok 1904 – datę umieszczoną na ozdobnej bramie wjazdowej do rezydencji Rheinholda Richtera od strony ul. Skorupki. Z tego okresu pochodzą także ostatnie pomnikowe topole odmian 'Petrowskiana' i 'Serotina', które tworzyły niegdyś szpaler wzdłuż starego ogrodzenia parku[7]. Ogrody powstały na terenie poleśnym, na placach po części pustych, po części zabudowanych[8].
Po wyzwoleniu Łodzi w 1945 r. ogród został parkiem publicznym i otrzymał imię Stanisława Worcella, podobnie jak sąsiednia ulica[9].
Pierwotnie ogrody były otoczone ogrodzeniem, które zlikwidowano w 1960 r., łącząc ogrody w jeden park. W kolejnych latach przebudowano układ alejek, stopniowo wyposażając park w niezbędne urządzenia, konserwując zieleń i uzupełniając nasadzenia[10].
W 1994 r. park Worcella otrzymał nowego patrona. Rada Miejska nadała mu imię księdza biskupa Michała Klepacza[12].
Pod dębem „Fabrykant”, 15 czerwca 2007 roku, nastąpiło przekazanie całego parku w użytkowanie Politechnice Łódzkiej[13]. Udało się to po dwóch latach starań[14]. Zapewniono, że teren zostanie ogrodzony oraz będzie zamykany na noc. Zagwarantowano także, że pozostanie nadal dostępny dla mieszkańców[15][16]. Uczelnia od tego czasu starała się pozyskać park na własność od miasta[17]. W 2017 doszło do ostatecznego przekazania parku Politechnice aktem notarialnym[18]. W 2019 Politechnika ogrodziła park jednocześnie demontując parkan między parkiem i swoim kampusem B[2].
↑Ernest. Autor.E.A.RudnickiErnest. Autor.E.A., Topole w krajobrazie Polski, Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2020, ISBN 978-83-09-01125-5, OCLC1253423269 [dostęp 2022-06-02]. Brak numerów stron w książce
Romuald Olaczek (red.): Park imienia ks. bp. Michała Klepacza. Wyd. 1. Łódź: Stowarzyszenie Film-Przyroda-Kultura, 2006, seria: Parki i ogrody Łodzi; z. 1. ISBN 978-83924031-0-4. ISBN 83-924031-0-X. OCLC169869201. (pol.).
.JPG)
