Paolo Giovio (także Jovius; ur. 9[1] lub 21 kwietnia[2] 1483 w Como, zm. 11 grudnia 1552 we Florencji[1]) – włoski historyk[3], biskup Nocery[2].
Życiorys
Studiował medycynę w Padwie i uzyskał tytuł doktora[1]. Po studiach podróżował po Europie, gdzie poznał wielu książąt[3]. W czasie tych podróży poznał papieża Leona X, który sprowadził Giovio do Rzymu[1]. Wkrótce potem zaczął interesować się historią i opisał ekspedycję Karola VIII Walezjusza do Włoch i podbój Neapolu[1]. Gdy papież zapoznał się z tą pracą, był tak zachwycony, że uczynił Joviusa profesorem retoryki na uniwersytecie w Rzymie[1]. 13 stycznia 1528 został konsekrowany jako biskup Nocery[2]. Klemens VII zdecydował się na nadanie mu biskupstwa, w ramach rekompensaty strat, jakie poniósł Giovio, podczas podboju Rzymu[1]. Podczas pontyfikatu Pawła III starał się u papieża o przeniesienie do rodzinnego Como, lecz gdy to się nie udało, w 1543 opuścił diecezję Nocere i udał się do Como[1]. W 1549 udał się do Florencji, gdzie pracował nad swoimi dziełami historycznymi do swojej śmierci w 1552[3].
Twórczość
- Historiarum sui temporis libri XLV[3]
- Commentario de le cose de’ Turchi[3]
- Elogia veris clarorum virorum[3]
- Vitae virorum illustrium[1]
- Lettere volgari[1]
- Dialogi de viris et foeminis aetate nostra florentibus[4]
Przypisy
Bibliografia
- Charles Nicholl: Leonardo Da Vinci. Lot wyobraźni. Warszawa: WAB, 2006.
Linki zewnętrzne
,_by_Cristofano_dell%27Altissimo_(Uffizi_Gallery,_Florence).jpg)
