Podstawą konstrukcyjną pamięci cyfrowej jest nośnik danych. Wykorzystany nośnik determinuje właściwości pamięci cyfrowej, jej przeznaczenie i obszary zastosowań. Współcześnie, pamięć cyfrową należy uznać za wyróżniającą się dyscyplinę naukową i techniczną w ramach techniki cyfrowej.
W miarę rozwoju techniki cyfrowej, począwszy od lat 40. XX wieku, konstrukcje pamięci cyfrowej osiągały coraz lepsze parametry – rosła ich pojemność, niezawodność, prędkość zapisu i odczytu danych, przy jednocześnie malejącym koszcie i coraz mniejszych rozmiarach. Współcześnie obserwujemy kontynuację tej tendencji rozwojowej: nikogo nie dziwią już miniaturowe moduły pamięciowe różnych typów, mające pojemności rzędu setek, a nawet tysięcy GB, dużej prędkości zapisu/odczytu danych i przy względnie niskim koszcie jednostkowym.
Znanych jest wiele rodzajów pamięci cyfrowej, a każdy jej rodzaj charakteryzuje się określonymi parametrami eksploatacyjnymi i użytkowymi, takimi jak np. czas dostępu, przepływność danych, pojemność mierzona np. w gigabajtach (GB), koszt jednostkowy przypadający na jednostkę pojemności np. koszt 1 megabajta (1 MB).
Wyróżnić należy dwa rodzaje nośnika, na którym bazuje pamięć cyfrowa, a mianowicie: