Według historyków ok. XII–XIII wieku u podnóża skał istniał obronny gród o konstrukcji drewnianej; ślady murów były widoczne jeszcze w XIX wieku. Skała z oknem skalnym była donżonem, mury wzmocniono wałem. Wejście prowadziło przez istniejący w skale naturalny komin. W skalnym oknie istnieje wykuty otwór, który prawdopodobnie służył do umocowania zbudowanej z drewnianych bali konstrukcji osłaniającej okno skalne[4].
Cały masyw Okiennika Wielkiego został uznany za geostanowisko[7].
Wspinaczka skalna i turystyka
Obecnie Okiennik znany jest przede wszystkim uprawiającym wspinaczkę skalną i jest wśród nich bardzo popularny. Pierwsze potwierdzone wspinaczki miały tu miejsce w 1962 roku, a prawdziwy rozkwit eksploracji Okiennika to lata 80. XX wieku. Zbudowane z wapieni skały mają połogie, pionowe lub przewieszone ściany. Występują w nich takie formacje skalne, jak: filar, zacięcie i komin[3]. Najwyższa z nich, skała z oknem, przez wspinaczy skalnych nazwana Ścianą Czołową, osiąga wysokość 35 m. Do przejścia niektórych dróg na niej konieczna jest lina 70 m, dla większości pozostałych wystarczy 50 m[8]. W grupie Okiennika wspinacze skalni wyróżniają następujące skały: Bliźniacza Baszta, Igła nad Przechodem, Kufa, Muminek, Omszała Baszta, Okiennik, Śląski Filar, Turnia Brata Ziemowita, Widownia, Wschodnia Grańka[3]. Poprowadzili na nich 110 dróg wspinaczkowych o bardzo zróżnicowanym stopniu trudności od III do VI.7+ w skali Kurtyki. Większość dróg to drogi trudne, ale są też łatwiejsze. Ściany wspinaczkowe mają ekspozycję zachodnią, północno-zachodnią, północną, północno-wschodnią i południowo-zachodnią. Większość dróg ma zamontowane stałe punkty asekuracyjne (ringi i stanowiska zjazdowe), ale są też drogi dla fanów wspinaczki tradycyjnej[1].
Obok Okiennika Wielkiego prowadzą 2 szlaki turystyczne:
↑ abcGrzegorzG.RettingerGrzegorzG., Jura Północna. Przewodnik wspinaczkowy, Kraków: wspinanie.pl, 2017, ISBN 978-83-947825-0-4. Brak numerów stron w książce
↑ abcNa podstawie tablicy informacyjnej zamontowanej przy skale.
↑ abJaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny [dostęp 2019-04-28].strona główna serwisu