O koniach i ludziach – islandzko-norwesko-niemiecki dramat z 2013 roku w reżyserii Benedikta Erlingssona. Film zdobył nagrodę Edda[1] w pięciu kategoriach oraz w kilku innych był nominowany. Był też oficjalnym islandzkim kandydatem do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, ale ostatecznie nie otrzymał nominacji[1].
Fabuła
Film przedstawia sześć różnych historii koni i ich właścicieli[3]. Występują tu m.in. Kolbeinn i Solveig, którzy są parą, jednak dla Kolbeinna równie ważna jest klacz Grano. Grano z kolei zakochana jest w ogierze Brunn, którego właścicielką jest Solveig. W filmie występuje też Vernhardur, który ma problemy z alkoholem, i jego koń Jarpur[1].
Nagrody i nominacje
W roku 2013 podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w San Sebastián film otrzymał nagrodę Kutxa za najlepszy debiut reżyserski[1]. W roku 2014 podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage w Bydgoszczy film dostał nominację do konkursu debiutów reżyserskich[1]. Również w roku 2014 film zdobył nagrodę Edda w pięciu kategoriach[1]:
Ponadto był nominowany w kategoriach[1]:
W roku 2014 film był oficjalnym islandzkim kandydatem do Nagrody Akademii Filmowej[1].
Obsada
Źródło: Filmweb[1]
Interpretacja filmu
Sześć nowel, z których składa się film, rozpoczyna się od scen przedstawianych z punktu widzenia konia. Sprowadzone przez wikingów konie stanowią ważny element dla kultury Islandczyków. Już w pierwszym pełnometrażowym islandzkim filmie dokumentalnym z 1925 roku poświęcano im sporo uwagi[4]. Dosłowne tłumaczenie filmu brzmi „Koń w człowieku”[5]. Dla niektórych z polskich krytyków filmowych, nieznających kontekstu kulturowego (w tym poczucia humoru)[6], odstręczające ukazywanie ludzi z perspektywy konia odbierane jest jako pozostawianie „widza w poczuciu zawieszenia i chaosu”[7] . Świat przyrody dla losów człowiek ukazany jest jako niewzruszony[8], a tragizm postaci powiązany jest z głupotą ich czynów. W filmie pojawiają się też odniesienia do kwestii religijnych. Ludzkie postacie są karane za przejawianie grzechów pijaństwa, gniewu, pychy i zawiści. Poza fatalizmem i czarnym humorem, cechą filmu jest tworzenie go zarówno na podstawie kultury oralnej, jak i nadawanie mu formy zbliżonej do naturalnego opowiadania historii, do czego przyznawał się Erlingsson[9].
Przypisy
Bibliografia
- Jaga Kolawa. O koniach i ludziach. „Kino”. 2, 2015. ISSN 0023-1673.
- Sebastian Jakub Konefał: Kino Islandii. Tradycja i ponowoczesność. Gdańsk: Wydawnictwo w Podwórku, 2016. ISBN 978-83-64134-14-2.
Linki zewnętrzne
