Niszczyciele typu Lütjens (Typu 103) to seria trzech niszczycieli rakietowych marynarki RFN, w służbie od lat 70. XX wieku do 2003, nazwana tak od głównego okrętu typu. Typ ten stanowił wersję amerykańskiego typu Charles F. Adams (DDG-2). Były to jedyne niszczyciele marynarki niemieckiej zbudowane jako rakietowe.
Historia
Po II wojnie światowej marynarka wojenna RFN (Bundesmarine) podlegała ograniczeniom międzynarodowym. W 1961 roku jednakże Unia Zachodnioeuropejska wyraziła zgodę na posiadanie przez Niemcy Zachodnie niszczycieli rakietowych o wyporności ponad 3000 ton. Z powodu długiego czasu wymaganego na zaprojektowanie własnych jednostek, rząd RFN zdecydował zakupić w USA trzy okręty typu Charles F. Adams (niszczyciele tego typu były to pierwsze okręty na świecie zaprojektowane od początku jako niszczyciele rakietowe, budowane od 1960 w liczbie 23 jednostek dla marynarki wojennej USA i 3 dla marynarki australijskiej).
Niszczyciel „Mölders”„Mölders” od rufy (na nadbudówce widoczna uniesiona pionowo wyrzutnia rakiet przeciwlotniczych)
Ostatnie trzy jednostki tego typu zbudowano specjalnie na zamówienie RFN, w stoczni Bath Iron Works w stanie Maine, na podstawie zamówienia złożonego 1 kwietnia 1965 roku[1]. Budowę prowadzono pod numerami 338, 339 i 342, a przejściowo, przed przekazaniem Niemcom, okręty nosiły amerykańskie oznaczenia DDG-28, 29 i 30[1]. Okręty niemieckie różniły się nieco od amerykańskich szczegółami i wyposażeniem elektronicznym (wizualnie przede wszystkim kształtem kominów). Zmiany dotyczyły w dużym stopniu wnętrz pomieszczeń[1]. Część podzespołów do budowy okrętów dostarczył przemysł niemiecki. Cena pojedynczego okrętu wynosiła 43,75 mln dolarów, a cała wartość umowy – 150 mln dolarów[1].
Trzy niemieckie niszczyciele typu Charles F. Adams, oznaczonego w Niemczech jako typ 103 (Klasse 103), weszły do służby w latach 1969–1970. Otrzymały nazwy „Lütjens”, „Mölders” i „Rommel” na cześć niemieckich dowódców wojskowych z trzech rodzajów sił zbrojnych z okresu II wojny światowej (Günther Lütjens, Werner Mölders i Erwin Rommel), co budziło wówczas kontrowersje[1]. Od nazwy pierwszego okrętu oznaczane są też jako typ Lütjens. Do Niemiec przybyły po przeszkoleniu załóg, kolejno 9 grudnia 1969 roku, 29 czerwca 1970 roku i 16 marca 1971 roku[1]. Uzupełniły one niszczyciele klasyczne typu Hamburg (później zmodernizowane jako niszczyciele rakietowe, lecz w ograniczony sposób).
W toku służby, niemieckie okręty przeszły modernizację uzbrojenia i wyposażenia elektronicznego, doprowadzającą je do standardu ówczesnego pola walki, między innymi w latach 1977–1981 wymieniono pociski przeciwlotnicze Tartar na Standard SM-1MR (magazyn mieścił 40 pocisków)[2]. W latach 80. dodano też możliwość wystrzeliwania pocisków przeciwokrętowych Harpoon (zabierano 8 pocisków Harpoon i 2 szkolne oraz 30 pocisków przeciwlotniczych)[2]. Uzyskały wówczas oznaczenie Typ 103B. W połowie lat 90. okręty ponownie zmodernizowano, wymieniono sonar na nowszy oraz dodano dwie wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu RAM („Mölders” w 1993, „Lütjens” w 1995 i „Rommel” w 1996).
Okręty typu Lutjens zostały wycofane po wejściu do służby nowych fregattypu 124. „Rommel” został wycofany w 1999, pozostałe okręty w 2003.
wyrzutnie celów pozornych Mk 36 SRBOC (po modernizacji)
Przypisy
↑ abcdefZvonimir Freivogel. Niszczyciele rakietowe typu „Lütjens”. Część I. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2015(131), s. 96, 2015. Tarnowskie Góry. ISSN1231-014X.
Zvonimir Freivogel. Niszczyciele rakietowe typu „Lütjens”. Część I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2015(132), lipiec - sierpień 2015. Tarnowskie Góry. ISSN1231-014X.
