Od czwartego roku życia bez rodziców (umarli), był wychowankiem domów dziecka w Moskwie i Wołokołamsku. Od 1935 do 1941 studiował (do 1937 rabfak im. Artioma w Moskwie, następnie Akademia Wojskowo-Inżynieryjna im. Kujbyszewa). Od kwietnia 1941 był szefem odcinka budowlanego na nowej granicy z Rumunią.
Od 1937 w Armii Czerwonej, od lipca 1941 brał udział w działaniach na froncie niemiecko-rosyjskim. Był inżynierem odcinka na Froncie Południowym, zastępcą szefa wydziału zarządzania wojskowego budownictwa polowego na Froncie Briańskim, zastępcą szefa wydziału operacyjnego sztabu 6 Armii Saperskiej na Froncie Briańskim, starszym zastępcą szefa wydziału 35 Zarządu Budownictwa Obronnego na Froncie Woroneskim, zajmował się budową umocnień.
Od 1959 był głównym inżynierem i szefem wydziału budowy lotnisk okręgu wojskowego. Od listopada 1963 był zastępcą dowódcy Białoruskiego Okręgu Wojskowego ds. budownictwa i zakwaterowania wojsk. Od sierpnia 1969 szef Głównego Wojskowego Zarządu Budowlanego Ministerstwa Obrony ZSRR, od kwietnia 1972 I zastępcą szefa budownictwa i zakwaterowania wojsk Ministerstwa Obrony ZSRR, od grudnia 1978 zastępca ministra obrony ZSRR ds. budownictwa i zakwaterowania wojsk.
6 maja 1981 został mianowany marszałkiem wojsk inżynieryjnych. Od 1988 był wojskowym inspektorem – doradcą Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. W 1992 odszedł na emeryturę.
Od 1996 był ostatnim żyjącym marszałkiem wojsk inżynieryjnych ZSRR.
Żonę Sajjarę poznał, gdy służyła jako ochotnik w Armii Czerwonej, w 3 Gwardyjskiej Armii Pancernej. Córka Tamara jest z wykształcenia muzykiem, ukończyła Konserwatorium w Mińsku. Syn Oleg jest pułkownikiem, jak ojciec absolwentem wojskowej akademii inżynieryjnej. Posiadają czworo wnucząt.
