Pierwsza wzmianka o górnictwie w Nowej Rudzie pochodzi z 1434 r.[1] Początki kopalnictwa w Drogosławiu sięgają 1742 r., kiedy to Stillfriedowie, właściciele Nowej Rudy, założyli kopalnięRuben, w której wydobywano węgiel kamienny a następnie także łupek ogniotrwały. Eksploatację węgla rozpoczęto w 1781 r.[2] W 1868 r. zgłębiono do poziomu pierwszego szyb Maxschacht, później Lech. Zastosowano wtedy, po raz pierwszy, dynamit z przybitką wodną. Od 1975 r. Lech stał się szybem wentylacyjnym.
Od roku 1945 kopalnia nosiła nazwę Nowa Ruda. W 1946 roku dołączono do niej kopalnie Przygórze i Jan. W 1954 roku obszar górniczy dawnej kopalni Jan został przekształcony w kopalnię Słupiec. Od 1971 roku kopalnie Nowa Ruda i Słupiec połączono w kopalnię Nowa Ruda w Słupcu.
1 kwietnia 1992 roku kopalnia została postawiona w stan likwidacji. W 1994 roku na polu górniczym Piast powstało Muzeum Górnictwa, w późniejszym okresie przekształcone w Podziemną Trasę Turystyczną „Kopalnia Węgla Kamiennego w Nowej Rudzie”. 8 lutego 2000 roku zakończono wydobycie węgla w rejonie pola Słupiec[3].
↑Behan Andrzej, Nowa Ruda: przewodnik historyczno-turystyczny, Wydawnictwo Maria, Nowa Ruda 2006, ISBN 83-60478-08-2, ss. 43, 249-250
↑Historia i kronika Kopalni Węgla Kamiennego "Nowa Ruda". Zarys dziejów, red. Jan Bawecki, Nowa Ruda, Kopalnia Węgla Kamiennego "Nowa Ruda", 1989, ss. 21-22
Historia i kronika Kopalni Węgla Kamiennego "Nowa Ruda". Zarys dziejów, red. Jan Bawecki, Nowa Ruda, Kopalnia Węgla Kamiennego "Nowa Ruda", 1989, ss. 21-22
Behan Andrzej, Nowa Ruda: przewodnik historyczno-turystyczny, Wydawnictwo Maria, Nowa Ruda 2006, ISBN 83-60478-08-2, ss. 249-250