Po powrocie do kraju Udalcowa z Popową zaczęły tworzyć w pracowni Władimira Tatlina[7]. Obie artystki zadebiutowały na czwartej wystawie grupy Walet Karowy (1914)[4][2]. Osiem kubistycznych prac Udalcowej pokazano także na wystawie Tramwaj W (1915)[4][2] i kolejne prace na wystawie Magazin (1916), którą zorganizował Tatlin[8].
Choć Udalcowa początkowo tworzyła pod wpływem Tatlina, w latach 1916–1917 dołączyła do Kazimierza Malewicza[6], Jeana Pougny’ego, Michaiła Mieńkowa, Iwana Kluna, Kseni Bogusławskiej i Olgi Rozanowej w Moskiewskiej Grupie Suprematystów. Na przełomie lat 1915–1916 grupa przygotowała Ostatnią wystawę futurystów0.10 na której wystawiono prace wszystkich członków, w tym Udalcowej[6][9]. Suprematyści prowadzili także prace nad czasopismem „Supremus”[6] kontynuującym tradycję almanachów artystycznych. Udalcowa miała znaczny wkład w działalność wokół magazynu, a jej mieszkanie prawdopodobnie mieściło redakcję[10].
Jej kubistyczne i suprematystyczne rysunki, wraz z pracami Malewicza, Rozanowej i Pougny’ego, posłużyły za wzory na haftowane tkaniny i przedmioty codziennego użytku wytwarzane przez chłopki w guberni kijowskiej. Wykonane prace zostały później przedstawione na wystawach, zaprezentowano je również w Muzeum Sztuk Pięknych w Moskwie w 1919 roku[11]. Tego samego roku Udalcowa dołączyła do Klubu Federacji Lewicy – frakcji Związku Zawodowego Artystów Malarzy Nowej Sztuki, która stworzyła własną przestrzeń wystawienniczą[12].
W 1919 roku Udalcowa została wybrana do prezydium Zjednoczenia Artystów Malarzy Nowej Sztuki – nowego stowarzyszenia, które powstało po przekształceniu moskiewskiego Związku Zawodowego Artystów Malarzy[12]. Była także członkinią moskiewskiego kolegium Izo Narkomprosu (wydziału sztuk wizualnych Ludowego Komisariatu Oświaty Rosyjskiej FSRR). Uczyła w Wolnych Pracowniach Artystycznych[13], gdzie z początku asystowała Malewiczowi, a później prowadziła własną pracownię[14][15]. Pod koniec 1920 roku Pracownie przekształcono we Wchutiemas, który w 1926 roku przemianowano z kolei na Wchutiein[13]; Udalcowa wykładała na uczelni w latach 1920–1934[15] na wydziałach malarstwa i tkaniny[16].
W okresie rewolucji była postrzegana jako jedna z najbardziej postępowych artystek, była także bezkompromisowa[15]. Na początku lat 20. jej drogi się rozeszły z konstruktywistami: Udalcowa nie zamierzała porzucić malarstwa sztalugowego co było jednym z postulatów konstruktywistów, jednocześnie powróciła do sztuki figuratywnej[3]. Jej zainteresowania stały się bliższe artystom wcześniej należącym do Waletu Karowego, takich jak Ilja Maszkow i Aristarch Lentułow. Wynikiem była wspólna wystawa w 1923 roku, na której wystawiła m.in. Autoportret[17].
Jej podróże w góry Ałtaj, które odbyła w latach 1929–1932 z drugim mężem, malarzem Aleksandrem Driewinem[2] (pierwszym mężem był Aleksander Udalcow[7]), zainspirowały ją do stworzenia cyklu ekspresjonistycznych pejzaży, w których widać inspirację pracami Drewina[2]. W styczniu 1938 roku Drewin został aresztowany i skazany na śmierć; Udalcowa poznała w pełni losy męża dopiero w 1956 roku, gdy został zrehabilitowany. Ojca Udalcowej – emerytowanego generała – rozstrzelano w 1918 roku[2].
Podczas II wojny światowej namalowała serię portretów lotników. Jej ostatnia wystawa indywidualna odbyła się w 1945 roku, po czym została odsunięta od stanowisk nauczycielskich. Pod koniec życia, ze względu na sytuację polityczną, wycofała się do swojej pracowni i malowała realistyczne martwe natury i pejzaże. Zmarła 25 stycznia 1961 w Moskwie[2]. Pochowana na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie[18].
Łarissa A. Żadowa: Poszukiwania i eksperymenty. Z dziejów sztuki rosyjskiej i radzieckiej lat 1910-1930. Janusz Derwojed, Jerzy Tasarski (tłum.). Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1982. ISBN 83-221-0211-9.
