PROFILBARU.COM

Montefeltro – włoski ród arystokratyczny panujący w księstwie Urbino w latach 1443–1502

Historia

Historia rodu Montefeltro rozpoczyna się w 1226, kiedy to Buonconte I da Montefeltro i jego brat Taddeo zostali wyniesieni do godności dziedzicznych panów feudalnych Urbino przez cesarza Fryderyka II. Zarówno oni jak i ich potomkowie byli liderami sprawy Gibelinów w tym rejonie Romanii

Po śmierci Bonconta I jego miejsce zajął jego syn Montefeltrano II (1214–1255) i wnuk Guido I (zm. 1298), który przejął całość rodzinnych posiadłości po śmierci wujów i był kapitanem Forlì w czasie wojny pomiędzy francuskimi a papieskimiarmiami. Bonifacy VIII zwolnił go z odpowiedzialności za czyny popełnione w czasie wojny i wysłał go na Palestrinę należącej do nienawidzących go Colonnów.^[1]

Następca Guida, Fryderyk I (1296–1322) dołączył do dziedzicznych domen rodu miasta Fano, Osimo, Recanati, Gubbio, Spoleto i Asyż należące do tej pory do Państwa Kościelnego. Został zamordowany wkrótce po nałożeniu wysokich podatków na znajdujące się wówczas pod panowaniem papieskim Urbino. W 1323 jego syn Nolfo (1323–1359) został mianowany przez papieża panem Urbino, jednakże już w 1355 papieski legat kardynał Albornoz podróżujący po Włoszech w misji przywracania papieskiej supremacji nad półwyspe przyłączył Urbino do Państwa Kościelnego. Syn Nolfa Fryderyk podejmował działania mające na celu odzyskanie odebranej mu spuścizny, ale dopiero jego syn Antoni (1377–1403) zdołał przeprowadzić udaną rebelię w Marchii i Umbrii przeciwko Państwu Kościelnemu w 1375 i ostatecznie przejął Urbino.

Guidantonio (1403–1443) został wyniesiony do godności księcia Spoleto przez papieża Marcina V w 1419 roku i walczył z różnym szczęściem z Braccio da Montone. Jego syn Oddoantonio został zamordowany po kilku miesiącach samodzielnych rządów. Po jego śmierci Urbińczycy zaproponowali tronu księstwa Fryderykowi (1444–1482), nieślubnemu synowi Guidantonia, pod którego rządami Urbino stało się kulturowym ogniskiem renesansu. W czasie swojego panowania Fryderyk III prowadził wojny między innymi z Zygmuntem Pandolfem Malatestą z Rimini i René I Andegaweńskim z Neapolu. Wdzięczny za dokonania na polu bitwy papież Sykstus IV w 1474 roku potwierdził jego prawo do tytułu księcia Urbino.

Guidobaldo I (1492–1508) został zmuszony do opuszczenia terytorium swojego księstwa w obawie przed armią Cezara Borgii. Będąc bezdzietnym adpotował syna swojej siostry Joanny, Franciszka Marię della Rovere (1508–1538) przez co połączył w przyszłości należące już do chłopca księstwo Senigaglii z Urbino.^[2] Dołączył do Juliusza II podczas zdobywania przezeń Romanii. Papież Leon X przekazał księstwo Urbino swojemu bratankowi Wawrzyńcowi II de Medici, po którego śmierci księciem został Franciszek Maria I della Rovere.