Formę drukową wykonuje się z metalowej płytki (np. cynkowej, miedzianej), która jest polerowana, a następnie dokładnie odtłuszczana. Pokrywa się ją, zazwyczaj za pomocą wałka, miękkim werniksem będącym odmianą werniksu akwafortowego. Odmienność w składzie polega na dodaniu 3 części łoju baraniego do 1 części werniksu akwafortowego, co nadaje mu dużą lepkość. Następnie na płytkę przykładany jest arkusz gruboziarnistego papieru, na którym wykonuje się rysunek za pomocą różnych narzędzi (ołówek, igła, ruletka, szmatka itp.). Dzięki posiadanej lepkości werniks przywiera do kartki odsłaniając te miejsca, które mają być poddane trawieniu. Na koniec blacha jest bardzo ostrożnie i powoli trawiona w roztworze kwasowym[1][2][3].
Na początku XIX wieku często używano tej techniki do ilustrowania do podręczników, ale około 1830 roku została wyparta przez litografię[4].
Przypisy
↑ abcStefanS.KozakiewiczStefanS. (red.), Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wyd. IV, Warszawa: PWN, 1996, s. 259, ISBN 83-01-12365-6(pol.).
↑ abcLotharL.AltmannLotharL. (red.), Leksykon malarstwa i grafiki, Warszawa: Arkady, 2012, s. 363, ISBN 978-83-213-4729-5(pol.).
↑ abcEtching, soft-ground, [w:] GeraldG.WardGeraldG. (red.), Grove Encyclopedia of Materials and Techniques in Art, Oxford University Press, 2008, DOI: 10.1093/acref/9780195313918.001.0001, ISBN 978-0-19-537341-7 [dostęp 2021-06-28](ang.). Brak numerów stron w książce