W wieku 15 lat wstąpił do komunistycznej młodzieżówki, a po osiągnięciu pełnoletniości został członkiem Związku Komunistów Czarnogóry (SKCG), wchodzącego w skład Związku Komunistów Jugosławii[3]. W młodości uprawiał koszykówkę[4] (w 2011 powołany na prezesa czarnogórskiej federacji w tej dziedzinie[2]). W 1984 ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Czarnogóry[5]. Nie pracował w wyuczonym zawodzie, był zatrudniony w jako etatowy działacz partyjny, stając się bliskim współpracownikiem Momira Bulatovicia[3]. W drugiej połowie lat 80. wchodził w skład prezydiów młodzieżówek (jugosłowiańskiej i czarnogórskiej), awansował też do komitetu centralnego Związku Komunistów Jugosławii[2].
W pierwszych pluralistycznych wyborach w 1990 komuniści odnieśli w Czarnogórze zdecydowane zwycięstwo, zyskując ponad 80 miejsc w 125-osobowym parlamencie[3]. W lutym 1991 Milo Đukanović został pierwszym premierem Czarnogóry[6]. Dołączył do powołanej przez Momira Bulatovicia (którego wybrano na prezydenta Czarnogóry) postkomunistycznej Demokratycznej Partii Socjalistów Czarnogóry, powstałej z przekształcenia SKCG[2]. Od 1992 do 1993 był jednocześnie ministrem obrony[7]. W 1994 objął funkcję wiceprzewodniczącego swojego ugrupowania[5]. Już w pierwszej połowie lat 90. pojawiły się spory między nim a prezydentem, głównie dotyczące zakresu współpracy i poparcia dla serbskiego przywódcy Slobodana Miloševicia, którego bliskim stronnikiem był Momir Bulatović. Milo Đukanović w prowadzonej polityce starał się normalizować stosunki z państwami zachodnimi celem uzyskania pomocy gospodarczej. Z drugiej strony opowiadał się za pozostaniem Czarnogóry w ramach Federalnej Republiki Jugosławii, jednocześnie otwarcie żądając równego statusu tego kraju i Serbii[3].
W 1997 doszło do rozłamu w DPS, w rezultacie w wyborach prezydenckich w tym samym roku premier wystartował przeciwko dotychczasowemu prezydentowi. W drugiej turze głosowania Milo Đukanović zwyciężył z wynikiem 50,8% głosów[3]. Urząd prezydenta objął w styczniu 1998, w kolejnym miesiącu formalnie zakończył pełnienie funkcji premiera[6]. Również w 1998 ostatecznie przejął przywództwo w swoim ugrupowaniu[8]. Na czele państwa stał do listopada 2002, nie ubiegał się o reelekcję.
W styczniu 2003 powrócił na stanowisko premiera, zajmując je do listopada 2006[6]. W międzyczasie stał się orędownikiem niepodległości Czarnogóry[3], kierował ruchem politycznym zmierzającym do niezależności państwa[2]. W maju 2006 nurt niepodległościowy zwyciężył w referendum, we wrześniu koalicja kierowana przez lidera socjalistów wygrała wybory parlamentarne. W listopadzie ustąpił jednak z funkcji premiera[5] i p.o. ministra obrony (którym był przez kilka miesięcy w tym samym roku[7]). Objął natomiast mandat deputowanego do Zgromadzenia Czarnogóry, który wykonywał do 2008[2] (wybierany później na posła w kolejnych wyborach w 2009, 2012 i 2016[9]).
Po raz trzeci urząd premiera sprawował od lutego 2008[10] do grudnia 2010[8]. Prezydent Filip Vujanović powołał go w miejsce Željka Šturanovicia, który ustąpił z uwagi na stan zdrowia[11]. Działał na rzecz akcesji Czarnogóry do NATO i Unii Europejskiej. Zrezygnował ze stanowiska w miesiącu, w którym państwo to uzyskało oficjalny status kandydata do UE[12].
Po raz czwarty stanął na czele rządu w grudniu 2012[13]. W 2015 w kraju zaczęło dochodzić do wspieranych przez opozycję protestów, których uczestnicy zarzucali premierowi korupcję i domagali się jego odejścia[14]. W listopadzie 2016 nowym premierem został Duško Marković (również z DPS)[8].
W 2018 wystartował ponownie w wyborach prezydenckich, wygrywając w pierwszej turze z wynikiem 53,9% głosów[15]. Urząd prezydenta objął w maju 2018, powracając do pełnienia tej funkcji po blisko szesnastu latach. W 2020 stanowiąca zaplecze polityczne prezydenta DPS i jej koalicjanci utracili większość w parlamencie na rzecz sojuszu trzech ugrupowań opozycyjnych[16].
Milo Đukanović został następnie kandydatem w wyborach prezydenckich w 2023; w pierwszej turze zajął pierwsze miejsce z wynikiem 35,4% głosów[17]. W drugiej turze otrzymał 41,1% głosów, przegrywając z byłym ministrem Jakovem Milatoviciem[18]. W tym samym miesiącu ustąpił z funkcji w DPS, pełniącym obowiązki przewodniczącego partii został wówczas Danijel Živković[19]. Urząd prezydenta sprawował do 20 maja 2023[20].
Życie prywatne
Żonaty z Lidiją (prawniczką), ma syna Blaža[2][5].
↑Od 5 listopada 2002 obowiązki premiera wykonywał faktycznie wicepremier Dragan Đurović (Filip Vujanović został wówczas wybrany na przewodniczącego parlamentu).
.jpg)
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
