Mielizna Osiecka

Przekrój przez Mieliznę Osiecką i Rzepczyńską

Północna część zalewu i część wyspy Uznam

Mielizna Osiecka^[1] (także Ławica Osiecka) – mielizna Zalewu Szczecińskiego w jego północnej części. Płycizna odchodzi od południowej części wyspy Uznam w kierunku południowym. Przy niej wyznaczona jest granica polsko-niemiecka. Obszar ten leży w granicach administracyjnych gminy miejskiej Świnoujście.

Część przybrzeżna płycizny jest wygradzana za pomocą drewnianej palisady oraz wału faszynowo-gabionowego. Na rozbudowanym polu składowany jest urobek pochodzący z pogłębiania toru wodnego Świnoujście–Szczecin^[2].

Mielizna Osiecka i Mielizna Rzepczyńska oddzielają dwie części zalewu tzw. Mały Zalew na zachodzie (Niemcy) i Wielki Zalew na wschodzie (Polska). Szerokość zalewu na przewężeniu przy granicy polsko-niemieckiej wynosi 7,5 km, jednak wysuwająca się Mielizna Osiecka i Rzepczyńska powodują powstanie wąskiego przesmyku na 1,5 km. Obszar przewężenia charakteryzuje się największymi naturalnymi deniwelacjami powierzchni dna Zalewu Szczecińskiego^[3].

Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Woitziger Haken. W 1948 roku w publikacji naukowej przedstawiono nazwę Ławica Osiecka^[4]. W 1949 r. ustalono urzędowo nazwę Mielizna Osiecka^[5]. Przymiotnik w nazwie pochodzi od dawnej osady na wyspie Karsibór – Osiecze.

Przypisy

1. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 247, ISBN 83-239-9607-5 .
2. Wydział Rozwoju Regionalnego: Rozbudowę pola refulacyjnego „D” na Mieliźnie Osieckiej. [w:] Ogłoszenia Wydziału Infrastruktury [on-line]. Zachodniopomorski Urząd Wojewódzki w Szczecinie, 2005-06-01. [dostęp 2009-12-25]. (pol.).
3. 4.1 Morfologia zbiornika sedymentacyjnego. W: Andrzej Osadczuk: Zalew Szczeciński : środowiskowe warunki współczesnej sedymentacji lagunowej. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2004, s. 37. ISBN 83-7241-436-X.
4. Andrzej Grodek: Monografia Odry: studium zbiorowe. Poznań: ́Instytut Zachodni, 1948, s. 15.
5. Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)