Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Mieczysław Zylber

Mieczysław Zylber
pułkownik pułkownik
Data urodzenia

30 lipca 1896

Data śmierci

31 grudnia 1967

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 pułk artylerii,
2 pułk artylerii polowej Legionów,
15 pułk artylerii polowej,
3 pułk artylerii ciężkiej,
1 pułk artylerii przeciwlotniczej,
Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej,
7 dywizjon artylerii przeciwlotniczej,
103 dywizjon półstały artylerii przeciwlotniczej,
88 pułk artylerii przeciwlotniczej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa: obrona Warszawy)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Mieczysław Zylber (ur. 30 lipca 1896, zm. 31 grudnia 1967) – pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 30 lipca 1896[1]. Absolwent Szkoły Handlowej w Tomaszowie Mazowieckim z 1913. Podczas nauki działał w skautingu. Podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku artylerii w składzie I Brygady. Po kryzysie przysięgowym był internowany w obozie w Szczypiornie.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca plutonu w 2 pułku artylerii polowej. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. W 1923 był oficerem 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach[3]. Następnie zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i lokatą 1 w 1924[4]. W tym roku był oficerem 15 pułku artylerii polowej w Bydgoszczy[5]. Ukończył kurs dowódców baterii w Toruniu i kurs oficerów sztabowych w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[6][7]. W 1928 był oficerem samodzielnego dywizjonu artylerii przeciwlotniczej nr 3 w strukturze 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie[8]. W 1932 był oficerem 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie[9]. Od 1933 do 1934 był w kadrze naukowej Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej. W 1935 został awansowany do stopnia majora. Od 1935 do 1939 sprawował stanowisko dowódcy 7 dywizjonu artylerii przeciwlotniczej w Poznaniu.

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej na stanowisku dowódcy 103 dywizjonu półstałego artylerii przeciwlotniczej i grupy artylerii przeciwlotniczej „Wschód", przydzielonych do Obrony Przeciwlotniczej Warszawy[10]. Odniósł rany w obronie Warszawy. Został wzięty przez Niemców do niewoli w obozach XB, XA i VI B Dössel. U kresu wojny odzyskał wolność.

Powrócił do Polski i został oficerem ludowego Wojska Polskiego. Od 1945 do 26 lipca 1946 był dowódcą 88 pułku artylerii przeciwlotniczej. W grudniu 1945 mianowany podpułkownikiem. Został dowódcą artylerii dywizyjnej[potrzebny przypis]. Od końca 1947, obejmując stanowisko po gen. bryg. Stanisławie Grochoczyńskim, sprawował funkcję inspektora obrony przeciwlotniczej i równolegle był zastępcą Głównego Inspektora Artylerii[11]. Awansowany do stopnia pułkownika. W 1951 zdegradowany i usunięty z armii, a w 1956 zrehabilitowany i przyjęty do WP.

Zmarł w 1967. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera BII24-3-4)[12].

Jego syn Andrzej był żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, poległym podczas walk w Belgii w 1944.

Odznaczenia i ordery

Przypisy

  1. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-02-10].
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 824.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 717.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 752.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 664.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 472.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 194.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 411.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 727.
  10. ↑ Polska obrona przeciwlotnicza 1939. caw.wp.mil.pl. [dostęp 2016-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-05)].
  11. ↑ Zbigniew Kuśmierek: Tradycje wojsk radiotechnicznych. W: 60 lat wojsk radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa: Szefostwo Wojsk Radiotechnicznych Sił Powietrznych, 2011, s. 15. ISBN 978-83-930536-7-4.
  12. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  13. ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 148

Bibliografia
Kembali kehalaman sebelumnya