2006 – rajdowe samochodowe mistrzostwa Polski (wicemistrz) 2008 – Rajdowe Mistrzostwa Europy (wicemistrz) 2009 – Rajdowe Mistrzostwa Europy (wicemistrz) 2010 – rajdowe samochodowe Mistrzostwa Polski (wicemistrz) 2010 – Rajdowe Mistrzostwa Europy (II wicemistrz) 2010 – rajdowe samochodowe Mistrzostwa Polski (wicemistrz) 2011 – rajdowe samochodowe Mistrzostwa Polski (II wicemistrz) 2012 – Rajdowe Mistrzostwa Europy (wicemistrz)
W 1988 roku, wykorzystując oszczędności z pracy na Zachodzie, został współzałożycielem kieleckiej firmy budowlanej Mitex, która stała się jedną z większych firm budowlanych na rynku regionalnym po przemianach ustrojowych w Polsce[3]. Usiłował następnie wykupić akcje dużego przedsiębiorstwa budowlanego Exbud, aby połączyć obie spółki, jednak na skutek konfliktu personalnego z jego prezesem Witoldem Zaraską, zamiar ten nie powiódł się, a Exbud został sprzedany szwedzkiej Skanska[3]. Sołowow później wycofał się z branży budowlanej[3], a Mitex po wprowadzeniu na giełdę w 1999 roku został sprzedany w 2002 roku francuskiej grupie Eiffage.
W 1993 założył pierwszą w Polsce sieć supermarketów budowlanych Nomi, którą w 1999 sprzedał brytyjskiemu koncernowi Kingfisher.
W latach 90. XX w. Sołowow inwestował w różne spółki na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie, dążąc do zwiększenia ich wartości i sprzedaży akcji[3]. Po wykupieniu 24% akcji spółki chemicznej Dwory Oświęcim, zainteresował się branżą chemiczną i zbudował koncern chemiczny Synthos, produkujący m.in. kauczuk syntetyczny, dokupując spółki w Czechach i Holandii[3]. Nie udało mu się jednak kupić Zakładów Azotowych Puławy ani Ciechu[3].
Drugim istotnym polem działalności Sołowowa stała się ceramika budowlana i łazienkowa, skupiona wokół spółki akcyjnej Cersanit i połączonej z nią następnie spółki Opoczno. Cersanit (noszący przejściowo nazwę Rovese) przejął także marki zagraniczne Meissen Keramik, Mei i Pilkington’s oraz posiada zakłady produkcyjne w Rosji, Rumunii, Niemczech i na Ukrainie[3]. Kontroluje również sieć sklepów z wyposażeniem mieszkań Komfort i producenta podłóg drewnianych Barlinek[3].
Sołowow w 1996 założył dużą spółkę deweloperską Echo Investment z siedzibą w Kielcach, która stała się największym inwestorem na rynku biurowym, mieszkaniowym i centrów handlowych w Polsce[3]. Spółkę tę sprzedał w 2015 roku[3] grupie kapitałowej PIMCO-Oaktree-Griffin Real Estate.
W październiku 2019, Synthos Green Energy S.A., spółka z Grupy Synthos, zawarła umowę z amerykańsko-japońską GEHitachi Nuclear Energy o współpracy w zakresie potencjalnej budowy elektrowni jądrowej w Polsce w oparciu o technologię małych reaktorów modułowych (SMR – small modular reactors) typu BWRX-300[4]. Jest to pierwsza tego typu umowa zawarta przez polskie prywatne przedsiębiorstwo.
Jego grupa przemysłowa skupia 15 spółek, o łącznych przychodach ok. 10 mld zł i zatrudnieniu ok. 16 000 pracowników. Wszystkie spółki właścicielskie zarejestrowane są w Polsce.
Jest właścicielem lub znaczącym udziałowcem m.in. następujących spółek:
Sołowow działał także w mediach będąc m.in. przejściowo właścicielem „Przekroju”, „Życia Warszawy” oraz regionalnych gazet „Echo Dnia” i „Słowo Ludu” oraz kieleckiej rozgłośni radiowej – Radio Tak (obecnie oddział RMF Maxxx).
Jego majątkiem zarządzają fundusze private equity – m.in. Magellan i Columbus, inwestując m.in. w instrumenty finansowe o potencjalnie dużej stopie zwrotu, tj. kontrakty terminowe, waluty czy surowce.
Razem z córką, Karoliną Sołowow, założył Fundację „Fabryki Marzeń” oferującą stypendia dla zdolnych uczniów oraz pomagającą ubogim rodzinom w renowacji domów i mieszkań. Karolina Sołowow jest Przewodniczącą Rady Fundacji.
Pozycja Michała Sołowowa w rankingu Forbes "World's Billionaires List"" (rok/majątek/miejsce w rankingu)[10]:
2015 - 2,0 mld USD
2016 - 1,8 mld USD
2017 - 2,7 mld USD
2018 - 3,2 mld USD
2019 - 3,2 mld USD
2020 - 3,7 mld USD
2021 - 4,0 mld USD (494)
2022 - 6,2 mld USD
2023 - 6,2 mld USD
2024 - 6,9 mld USD (420)
Obecny na liście "100 najbogatszych Polaków" Forbes Polska od jej pierwszej edycji w 2005 roku, kiedy zajął 7. miejsce z majątkiem 1,8 mld zł. Od tego czasu zawsze plasował się w pierwszej dziesiątce, a od 2018 zajmuje pierwsze miejsce w tym rankingu[11].
Pozycja Michała Sołowowa w rankingu Forbes Polska "Lista 100 Najbogatszych Polaków" (rok/majątek/miejsce w rankingu):
W 2018 zajął 1. miejsce z majątkiem szacowanym na 10,8 mld zł na liście najbogatszych Polaków, publikowanej co roku przez tygodnik „Wprost”[17].
Nagrody i odznaczenia
2014 – „Człowiek rynku kapitałowego z okazji 25-lecia przemian ustrojowych” nagroda dla najlepszego przedsiębiorcy, konkurs redakcji gazety „Parkiet” oraz CFA Society Poland[18],
Trzykrotny wicemistrz Europy (2008, 2009 i 2012), dwukrotny wicemistrz Polski (2006 i 2010), dwukrotny II wicemistrz Europy (2006 i 2010), dwukrotny II wicemistrz Polski (2004 i 2005) w rajdach samochodowych. Karierę kierowcy rajdowego zawiesił w 2015 roku, by następnie wznowić ją w 2020 roku[24].
Pierwsze starty w KJS-ach Sołowow rozpoczął już jako siedemnastolatek. Jednakże brak niezbędnych funduszy na zakup samochodu rajdowego uniemożliwił mu ich kontynuację. Do sportu powrócił więc dopiero w 2001, sponsorowany przez własne firmy, kiedy za kierownicą prywatnego Mitsubishi Lancer Evo VI wystartował w cyklu Pucharu PZM, a następnie już w mistrzostwach Polski.
W pierwszych latach startów Sołowow nie odniósł znaczących sukcesów. W latach 2002 i 2003 dwukrotnie plasował się na czwartym miejscu klasyfikacji generalnej gr. N.
W sezonie 2004 za kierownicą Mitsubishi Lancer Evo VII zdobył tytuł drugiego wicemistrza Polski w klasyfikacji generalnej. Mistrzostwa Europy zakończył na czwartej pozycji.
Kolejny rok nie należał do udanych. Mimo zapowiedzi walki o mistrzostwo Polski Sołowow za kierownicą Mitsubishi Lancer Evo VIII MR zdołał jedynie obronić wcześniej zdobyty tytuł drugiego wicemistrza Polski. Do rywalizacji w mistrzostwach Europy kielczanin zakupił Renault ClioS1600, jednakże nie osiągnął znaczącego sukcesu.
W sezonie 2006 Sołowow kontynuował starty w mistrzostwach Polski i Europy. Krajową rywalizację zakończył zdobywając tytuł wicemistrza Polski w klasyfikacji generalnej; mistrzostwa Europy zakończył zaś na trzeciej pozycji.
W sezonie 2007 za kierownicą Fiata Grande Punto S2000 walczył o tytuł mistrza Polski i mistrza Europy. Trapiona awariami samochodu załoga, zajęła w obu rywalizacjach miejsca poza pierwszą piątką.
W sezonie 2008 Sołowow kontynuował starty w barwach Cersanit Rally Team w mistrzostwach Polski i Europy, tym razem samochodem Peugeot 207 S2000, zdobywając ostatecznie tytuł wicemistrza Europy. Rok później powtórzył ten wynik.
W sezonie 2012, startując Fordem Fiestą RRC, wywalczył trzeci tytuł wicemistrza w Rajdowych Mistrzostwach Europy. W 2015 roku zakończył karierę rajdową[3].
Zgromadzone tytuły:
2004: II wicemistrz Polski, II wicemistrz Polski (grupa N)
2005: II wicemistrz Polski, II wicemistrz Polski (grupa N)
2006: wicemistrz Polski, wicemistrz Polski (grupa N)
2008: wicemistrz Europy, mistrz Europy Strefy Centralnej (klasa S2000), mistrz Polski (klasa S2000)
2009: wicemistrz Europy, mistrz Europy Strefy Centralnej (klasa S2000)
2010: mistrz Europy Strefy Centralnej (klasa S2000), wicemistrz Polski, mistrz Polski (klasa S2000)
2011: mistrz Europy Strefy Centralnej (klasa S2000), II wicemistrz Polski, mistrz Polski (klasa S2/R4).
