Był synem Sokola Ramy, jednego z organizatorów powstań antyosmańskich w Kosowie, w proteście przeciwko reformom Tanzimatu[2]. W 1855, kiedy miał 16 lat Mic Sokoli po raz pierwszy wziął udział w bitwie z Czarnogórcami[2]. W wieku 18 lat znalazł się pod opieką Sulejmana Vokshiego, który uczył go umiejętności walki i przetrwania w trudnym terenie górskim. Kilka lat później sformował własny oddział, na czele którego walczył przeciwko Turkom i Czarnogórcom[1]. W kwietniu 1880 walczył z Czarnogórcami w rejonie Hoti i Grudy[2]. Po powstaniu Ligi Prizreńskiej był jednym z najbardziej doświadczonych dowódców albańskich. Otrzymał dowództwo nad ugrupowaniem liczącym 3000 ludzi i na ich czele wziął udział w walkach przeciwko osmańskiemu korpusowi ekspedycyjnemu Mehmeda Ali Paszy. Po zajęciu Prisztiny przez Turków, Sokoli atakował niewielkie oddziały tureckie operując z gór Germia. W czasie bitwy pod Slivove w kwietniu 1881, podległy mu oddział był ostrzeliwany przez turecką armatę z umocnionej pozycji, a próba jej zdobycia zakończyła się niepowodzeniem i doprowadziła do śmierci kilkunastu bojowników[2]. Sokoliemu, który był ranny udało się podkraść blisko pozycji wroga, po czym zasłonił własną piersią lufę armaty i doprowadził do jej upadku ze skały. Wystrzał z działa rozerwał ciało Sokoliego[1].
Był żonaty, miał dwoje dzieci.
Pamięć
Tablica pamiątkowa ku czci Sokoliego we wsi Bujan
W okresie dyktatury komunistycznej Mic Sokoli otrzymał tytuł Bohatera Ludu, a jego dom w Tropoji został przekształcony w muzeum. Sulejman Krasniqi poświęcił Sokoliemu jedną ze swoich powieści. Ostatnie chwile albańskiego bohatera upamiętnia obraz autorstwa Sali Shijaku. Imię Sokoliego noszą ulice w Tiranie (dzielnica 21 Dhjetori), Peji, Gjakove, Ferizaju i w Mitrowicy.
Przypisy
↑ abcRobert Elsie: A Biographical Dictionary of Albanian History. New York: I.B. Tauris, 2012, s. 418. ISBN 978-1-78076-431-3.
_03.jpg)
