Metoda Gierasimowa – metoda badawcza stosowana w antropologii fizycznej, polegająca na rekonstrukcji plastycznej wyglądu twarzy człowieka na podstawie zachowanych elementów czaszki. Nazywana jest metodą Gierasimowa od nazwiska rosyjskiego antropologa Michaiła Gierasimowa, który stał się współtwórcą otwartego w 1950 Laboratorium Rekonstrukcji Plastycznej Akademii Nauk ZSRR. Metoda oparta jest na związku między kształtem oraz grubością tkanki miękkiej czaszki a morfologią czaszki[1].
Na początku Gierasimow wykonywał modele w plastelinie, potem metoda została udoskonalona.
Kolejność działań przy stosowaniu tej metody jest następująca:
wykonanie odlewu czaszki,
wbicie w ważne anatomicznie miejsca kołeczków, na których zaznaczana jest grubość tkanki mięśniowej w danym miejscu,
