Latem 1941 roku, niedługo po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, blisko 22 tys. Żydów zostało deportowanych z Węgier na okupowane tereny Polski i Ukraińskiej SRR. Większość, gdyż od 10 tys. do 18 tys., wywieziono do Kamieńca Podolskiego. Jednostronne działania Budapesztu były postrzegane przez Niemców jako zagrożenie dla stabilności ich linii komunikacyjnych. W konsekwencji zapadła decyzja o wymordowaniu wysiedleńców. Między 26 a 28 sierpnia funkcjonariusze SS i policji niemieckiej, wsparci przez ukraińską Schutzmannschaft, oraz prawdopodobnie przez żołnierzy węgierskich, zamordowali w Kamieńcu Podolskim około 23,6 tys. Żydów, w tym kobiety i dzieci.
W gronie ofiar znalazło się około 11–16 tys. wysiedleńców z Węgier, około 2 tys. uchodźców i wysiedleńców z Besarabii i Bukowiny północnej, a także kilka tysięcy mieszkańców Kamieńca Podolskiego i okolic. Była to pierwsza masakra dokonana w czasie Zagłady Żydów, w przypadku której liczba ofiar przekroczyła 10 tys.
Kamieniec Podolski w pierwszych dniach wojny niemiecko-sowieckiej
Dane ze spisu ludności przeprowadzonego w 1939 roku wskazują, że w Kamieńcu Podolskim mieszkało 13 796 Żydów. Stanowili oni 38% populacji miasta. Kolejnych 1255 Żydów zamieszkiwało w podmiejskich wsiach[1].
10 lipca żołnierze węgierscy wkroczyli do Kamieńca Podolskiego[1]. Niemniej w lipcu i sierpniu 1941 roku realną władzę w mieście sprawowała niemiecka komendantura wojskowa, której pierwszym dowódcą był ppor. Josef Meiler. Na jej rozkaz powołano kolaboracyjny zarząd miejski, a także ukraińską policję (Schutzmannschaft). Od końca lipca do połowy sierpnia w okolicach Kamieńca Podolskiego operował pododdział Einsatzgruppe D dowodzony przez SS-ObersturmführeraSiegfrieda Schucharta. Jego głównym zadaniem było zapobieganie napływowi żydowskich uchodźców i wysiedleńców z terenów zajętych przez armię rumuńską[1].
Pewna liczba Żydów zdołała się ewakuować z Kamieńca lub została powołana w szeregi Armii Czerwonej[1]. Niemniej większość znalazła się pod niemiecką okupacją. Encyclopedia of Camps and Ghettos podaje, że w Kamieńcu pozostało ponad 12 tys. Żydów[1]. Z kolei Jicchak Arad szacuje liczbę uciekinierów i ewakuowanych na około 4–5 tys., a liczbę Żydów, którzy znaleźli się pod okupacją na około 11 tys. (uwzględniając także mieszkańców okolicznych miasteczek i wsi)[3]. Po rozpoczęciu okupacji Żydom narzucono obowiązek noszenia specjalnych oznaczeń: najpierw białych opasek z gwiazdą Dawida, zakładanych na ramieniu, później łat z żółtą gwiazdą Dawida, naszytych na piersiach i plecach. Powołano Judenrat. Na Żydów nakładano liczne kontrybucje w kosztownościach i naturze. Za najmniejsze wykroczenia byli karani grzywnami i pobiciem. Jednocześnie w stosunku do nieżydowskich mieszkańców nazistowska propaganda kierowała intensywną agitację w duchu antysemityzmu[1].
9 sierpnia wojskowy komendant miasta ogłosił, że wszyscy Żydzi muszą w ciągu 24 godzin przenieść się do getta, które powstanie na Starym Mieście. Zezwolono im zabrać ze sobą jedynie 20 kilogramów bagażu. Jednocześnie wszystkim nieżydowskim mieszkańcom nakazano opuścić domy, które znalazły się w obrębie getta. Wokół dzielnicy zamkniętej wzniesiono ogrodzenie, przy którym straż pełniła ukraińska policja pomocnicza. Za utrzymanie porządku w getcie odpowiadała z kolei żydowska służba porządkowa. Zarówno jego opuszczenie bez zezwolenia, jak i nieuprawnione wejście na jego teren, były karane śmiercią. W getcie wkrótce zapanował głód. Jego mieszkańcy, zwłaszcza kobiety, często byli zabierani do przymusowych prac w mieście i okolicach. Nagminne były przypadki, gdy niemieccy żołnierze i policjanci, dręczyli, upokarzali, torturowali, a nawet mordowali Żydów[4].
Deportacje Żydów węgierskich latem 1941 roku
W okresie międzywojennym dominującym motywem w węgierskim dyskursie antysemickim była niechęć wobec żydowskich imigrantów, którzy przybyli do kraju spoza terenów uznawanych za rdzennie węgierskie, w tym przede wszystkim z Galicji. Już wtedy w publicznej debacie pojawiały się głosy wzywające do deportacji „Galicjan”. Przybrały one na sile pod koniec lat 30. – wraz ze wzrostem wpływów skrajnej prawicy oraz stopniowym zacieśnianiem przez Budapeszt stosunków z III Rzeszą. Tymczasem w latach 1938–1941, na skutek aneksji części terytorium Czechosłowacji, Rumunii i Jugosławii, liczba Żydów zamieszkujących Węgry zwiększyła się o 330 tys.[5] Na początku kwietnia 1941 roku węgierskie władze okupacyjne zaczęły wysiedlać Żydów i Serbów z terenów tzw. Ziem Południowych (Délvidék). Byli oni wypędzani do niemieckiej strefy okupacyjnej w Serbii. Jak się później okazało, ta operacja posłużyła za wzór dla przeprowadzonej kilka miesięcy później deportacji Żydów do Galicji Wschodniej[6].
Udział w inwazji na ZSRR, a zwłaszcza fakt, że część Galicji i Podola znalazła się przejściowo pod węgierską okupacją, został uznany przez niektórych węgierskich polityków i urzędników za doskonałą okazję do usunięcia „niepożądanych” Żydów z terytorium Węgier[7][8]. Głównym inspiratorem akcji wysiedleńczej był Miklós Kozma, który w randze komisarza rządowego sprawował władzę na zaanektowanym Zakarpaciu[9][a]. 10 lipca 1941 roku, tj. w dniu wkroczenia „Grupy Karpackiej” do Kamieńca Podolskiego, postawił przed faktem dokonanym premiera László Bárdossy’ego, informując, że w kolejnym tygodniu – w porozumieniu z dowództwem armii – rozpocznie „przerzucanie za granicę osób nieposiadających węgierskiego obywatelstwa, uchodźców z Galicji, ukraińskich agitatorów oraz Cyganów”[10]. Z kolei Centralne Biuro ds. Kontroli Cudzoziemców (Külföldieket Ellenőrző Országos Központi Hatóság, KEOKH)[b] nie tylko dało legitymację działaniom Kozmy, lecz najprawdopodobniej postanowiło, by regionalnej początkowo inicjatywie nadać ogólnokrajowy zasięg[9]. 12 lipca wydało tajne zarządzenie, które nakazywało komendantom najważniejszych komend policji na Węgrzech zarejestrować wszystkich „niepożądanych obcych oraz cudzoziemców”, gdyż planowane jest ich wydalenie z kraju. Wydane później instrukcje precyzowały, że celem akcji deportacyjnej będą przede wszystkim „polscy i rosyjscy Żydzi”, którzy nie posiadają węgierskiego obywatelstwa lub których obywatelstwo budzi wątpliwości. Mieli być oni zatrzymywani przez policję, nawet w przypadku, gdyby posiadali prawo stałego pobytu na Węgrzech[11].
W rzeczywistości wśród deportowanych przeważali Żydzi z terenów Słowacji, Zakarpacia i północnego Siedmiogrodu, zazwyczaj reprezentujący klasę średnią oraz zamieszkujący w ośrodkach miejskich[12][c]. Niemniej obławy i deportacje były przeprowadzane również w granicach Węgier sprzed 1938 roku[13]. Wysiedlono wielu Żydów, których rodziny – mimo formalnego braku obywatelstwa – żyły na Węgrzech od pokoleń, a także wiele osób, w przypadku których wnioski o przyznanie węgierskiego obywatelstwa były wciąż rozpatrywane. Deportowano również wielu żydowskich uchodźców z III Rzeszy i okupowanych państw Europy. Wbrew oficjalnym zapowiedziom akcją wysiedleńczą objęto wielu Żydów posiadających węgierskie obywatelstwo, w tym nawet weteranów cesarskiej i królewskiej Armii. Wreszcie wśród deportowanych znalazła się trudna do ustalenia liczba dzieci z małżeństw mieszanych oraz nieżydowskich małżonków, którzy postanowili towarzyszyć swoim bliskim na wygnaniu[14].
Prawdopodobnie przed lub około 12 lipca rozpoczęły się deportacje z Zakarpacia. Około 23 lipca władze węgierskie zaczęły „opróżniać” obozy dla internowanych w całym kraju, a z początkiem sierpnia akcją wysiedleńczą objęto Budapeszt[9]. Według niemieckich i węgierskich szacunków latem 1941 roku wywożono z Węgier blisko tysiąc Żydów dziennie, a według ambasady USA w Budapeszcie – nawet 2 tys. dziennie[15]. W ciągu sześciu tygodni władze węgierskie usunęły z kraju około 22 tys. Żydów[16]. Z samego tylko Budapesztu oraz z obozów dla internowanych deportowano około 4 tys. osób[17].
Wysiedleńcom pozwalano zabrać ze sobą wyłącznie pieniądze w kwocie do 30 pengő (ekwiwalent 6 dolarów)[15], a także żywność na trzy dni oraz niewielką ilość przedmiotów osobistych[1][18]. Zgodnie z wytycznymi KEOKH transporty były kierowane do przygranicznej wsi Jasina w Karpatach[13]. Stamtąd wysiedleńcy byli przewożeni do Kołomyi, a następnie – przez Horodenkę i tereny nad Zbruczem[19] – doprowadzani pieszo do Kamieńca Podolskiego[18]. Część trafiła również do innych miejscowości, m.in. do Stanisławowa, Kołomyi, Nadwórnej oraz mniejszych miasteczek i wsi w przedwojennym województwie stanisławowskim[20].
Węgierskie władze obiecywały wysiedleńcom, że na „wyzwolonych terytoriach” czekają na nich praca i mieszkania[13]. W rzeczywistości deportacje były przeprowadzane w sposób chaotyczny i brutalny. Węgierscy żołnierze i żandarmi często okradali wysiedleńców z pieniędzy i bagażu. Nagminne były przypadki, gdy transporty zatrzymywano w lasach, na polach lub w położonych na uboczu wsiach, po czym deportowanych pozostawiano własnemu losowi. Błąkający się po okupowanych terytoriach Żydzi byli atakowani przez ukraińskie bojówki, które dopuszczały się mordów, gwałtów i rabunków[21].
Przebieg masakry
Kamieniec Podolski i jego okolice stały się najważniejszym punktem docelowym dla transportów przybywających z Węgier[22]. Liczbę Żydów, których przywieziono tam latem 1941 roku, historycy szacują na 10 tys.,[1] 15 tys.,[19] 16 tys.,[23] lub nawet 18 tys.[24] Ponadto do Kamieńca trafiło blisko 2 tys. Żydów, którzy uciekli lub zostali wypędzeni z zajętych przez Rumunię terenów Besarabii i Bukowiny północnej[22].
Wysiedleńcy z Węgier byli umieszczani przede wszystkim na terenie twierdzy w Kamieńcu. Mimo pomocy, którą starali się im nieść miejscowi Żydzi, ich sytuacja wkrótce stała się tragiczna. Wielu zmarło z głodu i wyczerpania[19].
Deportacje Żydów z terytorium Węgier nie były uzgodnione i koordynowane z Niemcami[25]. Ze strony Wehrmachtu nadchodziły skargi, iż napływ wysiedleńców i uchodźców obciąża linie komunikacyjne, działając tym samym na szkodę niemieckiemu wysiłkowi wojennemu. Sprawa ta była przedmiotem intensywnej korespondencji między sojusznikami. Niemcy domagali się od Węgrów przerwania deportacji i zorganizowania powrotu wysiedleńców za linię Karpat[1][18][26].
25 sierpnia 1941 roku w Winnicy odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli niemieckich władz cywilnych i wojskowych. Ze względu na fakt, iż Budapeszt odmówił przyjęcia deportowanych z powrotem, podjęto decyzję o wymordowaniu przebywających w Kamieńcu Podolskim uchodźców i wysiedleńców[18][22]. Ze względu na fakt, że 1 września administracja cywilna miała przejąć kontrolę nad okupowanymi terenami Wołynia i Podola, Wyższy Dowódca SS i Policji „Rosja-południe” (HSSPF „Rußland-Süd”) SS-ObergruppenführerFriedrich Jeckeln domagał się stanowczo, aby akcję eksterminacyjną zakończyć przed tym terminem[27]. W protokole z konferencji odnotowano:[18]
W pobliżu Kamieńca Podolskiego Węgrzy przerzucili przez granicę około 11 tys. Żydów. Jak na razie za żadną cenę nie udaje się wynegocjować, żeby przyjęli ich z powrotem. Wyższy Dowódca SS i Policji ma jednak nadzieję zlikwidować Żydów do 1 września 1941 roku.
25 sierpnia przebywającym w Kamieńcu wysiedleńcom zapowiedziano, że zostaną odwiezieni z powrotem na Węgry. Rozkazano im stawić się następnego dnia na rynku. Jednocześnie na miejscowych Żydów nałożono kontrybucję w wysokości 200 tys. rubli, zapowiadając, że w ten sposób „wykupią własne życie”[27].
Żydzi, którzy rankiem 26 sierpnia stawili się na wezwanie władz niemieckich, zostali zabrani do tzw. Koszar Kozackich, które znajdowały się w pobliżu stacji kolejowej[27]. Masowe egzekucje rozpoczęły się jeszcze tego samego dnia[27], a według innych źródeł – 27 sierpnia[22][d]. W drodze do miejsca kaźni ofiary prowadzono przez policyjne kordony, zmuszając, by stopniowo oddały cały posiadany dobytek oraz rozebrały się do naga[28]. Następnie grupami po 5–6 osób[29] prowadzono je nad cztery kratery w ziemi, które powstały, gdy wycofujący się czerwonoarmiści wysadzili zapasy amunicji. Nad krawędziami dołów ofiary były rozstrzeliwane ogniem broni maszynowej. Rannych lub osoby, które wskoczyły do mogił w nadziei na uniknięcie kul, zasypywano warstwami zwłok, a na końcu ziemią. Świadkowie twierdzili, że w miejscu masakry przez wiele dni powierzchnia gruntu „ruszała się”, podczas gdy z masowych grobów dochodziły jęki. Sowiecka komisja śledcza, która w 1944 roku przeprowadziła ekshumację w miejscu zbrodni, szacowała, że tylko 35% ofiar zginęło natychmiastową śmiercią[30].
Kamieniec Podolski znajdował się w tym czasie na zapleczu frontu wschodniego. Ze względu na fakt, że Einsatzgruppe C, której zadaniem była eksterminacja Żydów na obszarze Ukrainy, podążała w ślad za czołowymi jednostkami Grupy Armii „Południe”, Jeckeln musiał skierować do udziału w masowych egzekucjach te jednostki, które podlegały mu bezpośrednio[31]. Pluton egzekucyjny tworzyli więc esesmani z jego kompanii sztabowej[e]. Z kolei funkcjonariusze 320. batalionu Ordnungspolizei, którym dowodził mjr. Kurt Franz Dall, oraz członkowie ukraińskiej policji pomocniczej byli odpowiedzialni przede wszystkim za konwojowanie ofiar oraz zabezpieczenie miejsca kaźni[27][32][33][34]. Prawdopodobnie w egzekucjach uczestniczyli również – tworząc kordon wokół miejsca masakry[32] – stacjonujący w Kamieńcu Podolskim żołnierze węgierscy. Nie zostało to jednak jednoznacznie potwierdzone[27][33]. Jeckeln osobiście nadzorował przebieg „akcji”[28][f]
W pierwszej fazie masakry mordowano przede wszystkim uchodźców i wysiedleńców. 28 sierpnia Niemcy rozkazali jednak kilku tysiącom mieszkańców getta stawić się w wyznaczonym miejscu, po czym zabrali ich nad masowe groby i rozstrzelali[27]. Jicchak Arad podaje, że w czasie masakry rozstrzelano również kilka tysięcy Żydów sprowadzonych z sąsiednich wsi i miasteczek[29].
Według raportu, który Einsatzgruppe C przekazała 11 września do Berlina:[29]
W Kamieńcu Podolskim 23 600 Żydów zostało rozstrzelanych w ciągu trzech dni przez jednostkę sztabową Wyższego Dowódcy SS i Policji.
George Eisen i Tamas Stark szacują, że w gronie ofiar znalazło się około 16 tys. Żydów wysiedlonych z Węgier, 2 tys. żydowskich uchodźców i wysiedleńców z Besarabii i Bukowiny północnej, a także 4–5 tys. Żydów z Kamieńca i okolic. W gronie 16 tys. ofiar „węgierskich” uwzględniają przy tym trudną do ustalenia liczbę nieżydowskich krewnych i małżonków, którzy zdecydowali się towarzyszyć swoim bliskim na wygnaniu[33].
Inne źródła liczbę zamordowanych Żydów „węgierskich” szacują na 11 tys.[35] lub 14–16 tys.[34][36], natomiast liczbę zamordowanych Żydów z Kamieńca i okolic – na ponad 7 tys.[27] lub nawet 9–10 tys.[37]
Znaczenie
Pod pewnymi względami zbrodnia w Kamieńcu Podolskim była przełomowym momentem w historii Zagłady. Po raz pierwszy bowiem w pojedynczej masakrze zgładzono ponad 10 tys. Żydów[8][23]. W jej trakcie wypracowano także techniki eksterminacji, które z powodzeniem były stosowane przez hitlerowców w późniejszym czasie[28]. Wedle słów Timothy'ego Snydera:[38]
Była to największa masakra, jakiej dokonali do tej pory Niemcy, i posłużyła jako model dla następnych mordów.
Masakra w Kamieńcu Podolskim była jednocześnie pierwszym przypadkiem „zinternacjonalizowanej” zbrodni, której ofiarą padli nie tylko Żydzi należący do lokalnej społeczności na podbitym terytorium, lecz również Żydzi pochodzący z kilku państw europejskich[39].
Epilog
Podczas gdy w Kamieńcu Podolskim trwała masakra, Niemcy podjęli działania, by zahamować napływ wysiedleńców z Węgier. Gdy kolejnych tysiąc Żydów zostało przerzuconych przez węgierską armię na lewy brzeg Dniestru, placówka Einsatzgruppe C z Tarnopola próbowała przegnać ich z powrotem. Węgrzy odmówili jednak przepuszczenia Żydów przez granicę, stąd ostatecznie rozlokowano ich w przygranicznych miejscowościach[26].
W czasie masakry podwładni Jeckelna nie dokładali specjalnych starań, by zachować swe działania w tajemnicy. W efekcie jej naocznymi świadkami byli miejscowi Ukraińcy, żołnierze węgierskich sił okupacyjnych oraz żydowscy robotnicy przymusowi[30]. Bardzo szybko informacje na temat losu wysiedleńców dotarły na Węgry: do rodzin ofiar, premiera Bárdossy’ego i kręgów rządowych, a nawet do ambasady USA w Budapeszcie[40]. 8 sierpnia 1941 roku minister spraw wewnętrznych Ferenc Keresztes-Fischer na własną rękę podjął decyzję o wstrzymaniu deportacji[9][g].
Po 28 sierpnia 1941 roku w Kamieńcu Podolskim pozostali już tylko nieliczni Żydzi (Arad szacuje ich liczbę na około 5 tys.)[29]. Byli to głównie rzemieślnicy i ich rodziny, a także Żydzi, którzy w czasie „akcji” zdołali skutecznie się ukryć. Niedługo po zakończeniu masakry getto na Starym Mieście zostało częściwo lub całkowicie zlikwidowane. Pozostających przy życiu Żydów osadzono w zabudowaniach koszar na przedmieściu oraz na terenie miejscowego instytutu naukowego. Ostateczna likwidacja kamienieckiego getta nastąpiła pod koniec października 1942 roku. Większość jego mieszkańców została wtedy wymordowana[27].
Żydzi z Węgier, których latem 1941 roku deportowano do innych miast i miasteczek w Galicji Wschodniej, zostali w większości rozstrzelani lub zgładzeni w obozie śmierci w Bełżcu, gdy Niemcy przystąpili do likwidacji tamtejszych gett[42][43]. Niewielka liczba, nie więcej jak 2–3 tys., zdołała przedostać się przez Karpaty i powrócić na Węgry, zazwyczaj dzięki łapówkom wręczonym węgierskim żołnierzom lub strażnikom granicznym[43][h].
Odpowiedzialność sprawców
Friedrich Jeckeln po upadku III Rzeszy znalazł się w sowieckiej niewoli. 3 lutego 1946 sąd wojskowy w Rydze skazał go na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano jeszcze tego samego dnia[44].
Uwagi
↑Działania Kozmy i lokalnych władz węgierskich były przynajmniej po części motywowane chęcią zagarnięcia majątku Żydów, którzy stanowili podówczas na Zakarpaciu klasę średnią. Patrz: Eisen i Stark 2013 ↓, s. 219, 231–232.
↑Półautonomiczna agencja funkcjonująca w ramach struktur węgierskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, powołana do życia w 1930 roku. Patrz: Eisen i Stark 2013 ↓, s. 217.
↑George Eisen i Tamas Stark zwracają w tym miejscu uwagę na paradoks sytuacji, w której wysiedleniem objęto tę część ludności zaanektowanych terytoriów, która spośród wszystkich mniejszości narodowych najbardziej była skłonna podać się madziaryzacji. Patrz: Eisen i Stark 2013 ↓, s. 230–231.
↑Richard Rhodes podaje, że siedem transportów zostało w połowie drogi cofniętych z powrotem na Węgry. Patrz: Rhodes 2008 ↓, s. 195–196.
↑Los tych, którym nie powiodła się ucieczka, był zazwyczaj tragiczny. Żydzi z Węgier, którzy usiłowali powrócić do ojczyzny (nie wyłączając ich nieżydowskich krewnych), a także żydowscy uchodźcy z Galicji Wschodniej, po schwytaniu przez węgierską straż graniczną byli rutynowo przekazywani Niemcom, którzy uciekinierów zazwyczaj mordowali. W niektórych wypadkach węgierska armia odwoziła schwytanych uciekinierów do Kołomyi. Patrz: Eisen i Stark 2013 ↓, s. 227–228.
Yitzhak Arad: The Holocaust in the Soviet Union. Lincoln i Jerusalem: University of Nebraska Press i Yad Vashem, 2009. ISBN 978-0-8032-4519-8. (ang.).
Martin Dean, Mel Hecker: Encyclopedia of Camps and Ghettos, 1933–1945. T. II: Ghettos in German-Occupied Eastern Europe. Cz. B. Bloomington and Indianapolis: United States Holocaust Memorial Museum and Indiana University Press, 2012. ISBN 978-0-253-00202-0. (ang.).
George Eisen, Tamas Stark. The 1941 Galician Deportation and the Kamenets-Podolsk Massacre: A Prologue to the Hungarian Holocaust. „Holocaust and Genocide Studies”. 27 (2), 2013. (ang.).
2004 treaty on refugee management Canada–United States Safe Third Country AgreementAgreement between the Government of Canada and the Government of the United States of America for cooperation in the examination of refugee status claims from nationals of third countriesTypeBilateral treatySignedDecember 5, 2002 (2002-12-05)LocationWashington, D.C.EffectiveDecember 29, 2004Originalsignatories Bertin Côté Arthur E. Dewey Parties Canada United States CitationsCTS 2...
Palazzo Vecchio menghadap Piazza della Signoria Palazzo Vecchio pada malam hari. Palazzo Vecchio (pengucapan bahasa Italia: [paˈlattso ˈvɛkkjo] Istana Tua) adalah balai kota Firenze, Italia. Bangunan tersebut menghadap Piazza della Signoria dengan salinan David karya Michaelangelo serta galeri patung di dekat Loggia dei Lanzi. Awalnya disebut Palazzo della Signoria (yang mengambil nama dari Signoria Firenze, badan pemerintahan Republik Firenze), bangunan tersebut juga diberi beberapa ...
Карельская Автономная Советская Социалистическая РеспубликаKarjalan autonominen sosialistinen neuvostotasavaltaRepública Socialista Soviética Autônoma da Carélia República Autônoma da União Soviética do(a) RSFS da Rússia ← ← ← ← 1923–19401956–1991 → → Bandeira Brasão República da Carélia no mapa da União Soviética em 1940 Capital Petrozavodsk Governo Repúb...
Standing committee member of the Chinese People's Political Consultative Conference Anthony Wu Antony Wu Ting-yuk, GBS, JP, (born 1954)[1](Chinese: 胡定旭; Sidney Lau: Woo4 Ding6 Yuk1) is a standing committee member of the Chinese People's Political Consultative Conference (CPPCC) National Committee of the People's Republic of China. He was appointed on 11 March 2013. Early life Wu received his secondary school education at Wah Yan College[1] and went on to complete...
Professional soccer league in the United States USL redirects here. For other uses, see USL (disambiguation). Football leagueUSL ChampionshipOrganizing bodyUnited Soccer LeagueFoundedSeptember 8, 2010; 13 years ago (2010-09-08)(as USL Pro) (2010–2014)(as USL) (2015–2018)First season2011CountryUnited StatesConfederationCONCACAF(North American Football Union)ConferencesEastern ConferenceWestern ConferenceNumber of teams23Level on pyramid2Domestic cup(s)U.S. Open CupCurrent...
Pencurian berlian Belgia 2013Landasan pacu Bandar Udara BrusselsTanggal18 Februari 2013 (2013-02-18)Waktu7:40 pm estimatedLokasiBrusselsKoordinat50°54′5″N 4°29′4″E / 50.90139°N 4.48444°E / 50.90139; 4.48444Koordinat: 50°54′5″N 4°29′4″E / 50.90139°N 4.48444°E / 50.90139; 4.48444Peserta/Pihak terlibatDelapan pria bertopengHasilPerkiraan nilai berlian yang dicuri 50 juta Dolar Amerika SerikatTewas0Cedera0 Pada tang...
CFL team season 2010 Toronto Argonauts seasonGeneral managerAdam RitaHead coachJim BarkerHome fieldRogers CentreResultsRecord9–9Division place 3rd, EastPlayoff finishLost East FinalUniform ← 2009 Argonauts seasons 2011 → The 2010 Toronto Argonauts season was the 53rd season for the team in the Canadian Football League and their 138th overall. The Argonauts improved upon their 3–15 record from 2009 and their 4–14 record from 2008 and qualified for the playoffs ...
Piala Liga Inggris 2007–20082007–08 Football League CupNegara Inggris WalesTanggal penyelenggaraan13 Agustus 2007 s.d. 24 Februari 2008Jumlah peserta92Juara bertahanChelseaJuaraTottenham Hotspur(gelar ke-4)Tempat keduaChelseaJumlah pertandingan93Pencetak gol terbanyakEduardoFrank LampardMichael Mifsud(4 gol)← 2006–2007 2008–2009 → Piala Liga Inggris 2007–2008 adalah edisi ke-48 penyelenggaraan Piala Liga Inggris, sebuah kompetisi dengan sistem gugur untuk 92 tim terbai...
120 anggota Knesset kelima terpilih pada 1 Agustus 1961. Daftar anggota Anggota Yosef Almogi Zalman Aran Meir Argov Ami Assaf David Bar-Rav-Hai Moshe Baram Aharon Becker David Ben-Gurion Herzl Berger Menachem Cohen Yitzhak Coren Moshe Dayan Amos Degani Abba Eban Yosef Efrati Levi Eshkol Yosef Fischer Akiva Govrin Yisrael Guri David Hacohen Asher Hassin Avraham Herzfeld Beba Idelson Yisrael Kargman Yona Kesse Kadish Luz Golda Meir Mordechai Namir Dvora Netzer Baruch Osnia Shimon Peres David Pe...
New religious movement For other uses, see Ghost Dance (disambiguation). The Ghost Dance of 1889–1891 by the Oglala Lakota at Pine Ridge. Illustration by western artist Frederic Remington, 1890. The Ghost Dance (Caddo: Nanissáanah,[1] also called the Ghost Dance of 1890) is a ceremony incorporated into numerous Native American belief systems. According to the teachings of the Northern Paiute spiritual leader Wovoka (renamed Jack Wilson), proper practice of the dance would reunite t...
This article lacks inline citations besides NRIS, a database which provides minimal and sometimes ambiguous information. Please help ensure the accuracy of the information in this article by providing inline citations to additional reliable sources. (January 2014) (Learn how and when to remove this template message) United States historic placeMelbourne Beach PierU.S. National Register of Historic Places Show map of FloridaShow map of the United StatesLocationMelbourne Beach, FloridaCoordinat...
Village in Dobrich Province, BulgariaRogozina РогозинаVillageCountry BulgariaProvinceDobrich ProvinceMunicipalityGeneral Toshevo MunicipalityTime zoneUTC+2 (EET) • Summer (DST)UTC+3 (EEST) Rogozina is a village in General Toshevo Municipality, Dobrich Province, in northeastern Bulgaria.[1] References ^ Guide Bulgaria, Accessed May 23, 2010 vte General Toshevo MunicipalityCapital: General ToshevoVillages Aleksandar Stamboliyski Balkantsi Bezhanovo Chernookovo D...
As referências deste artigo necessitam de formatação. Por favor, utilize fontes apropriadas contendo título, autor e data para que o verbete permaneça verificável. (Dezembro de 2022) ← 2012 2020 → Eleições municipais em Sapucaia do Sul em 2016 2 de outubro de 2016[1] Candidato Dr Link Marcelo Machado Partido PT PSB Natural de Santa Maria, RS Cruz Alta, RS Vice Arlenio Silva Vilmar Lourenço Votos 29.296 22.484 Porcentagem 39,47% 30,29% Prefeito de Sapucaia do Sul Titula...
American baseball player (1930-2008) This article includes a list of general references, but it lacks sufficient corresponding inline citations. Please help to improve this article by introducing more precise citations. (May 2016) (Learn how and when to remove this template message) Baseball player Billy MuffettMuffett with the Detroit Tigers in 1992PitcherBorn: (1930-09-21)September 21, 1930Hammond, Indiana, U.S.Died: June 15, 2008(2008-06-15) (aged 77)Monroe, Louisiana, U.S.Batted: Rig...
Australian soccer player This article has multiple issues. Please help improve it or discuss these issues on the talk page. (Learn how and when to remove these template messages) This article may rely excessively on sources too closely associated with the subject, potentially preventing the article from being verifiable and neutral. Please help improve it by replacing them with more appropriate citations to reliable, independent, third-party sources. (June 2017) (Learn how and when to remove ...
Part of a series on theCulture of Antigua and Barbuda Society Ethnicity African East Indian Guyanese Montserratian History Languages Holidays Religion Topics Art Cuisine Antigua Carnival Media Newspapers Television Music Benna Sports Symbols Flag Coat of arms Anthem Caribbean portalvte Music of the Anglophone Caribbean Genres Benna Calypso Chutney Dancehall Dub Goombay Junkanoo Rake-and-scrape Ragga Rapso Reggae Ripsaw Rocksteady Scratch Ska Soca Spouge Steelpan Regional music Local...
Model for magnetic circuits This article is about modeling the magnetic field in magnetic components such as transformers and chokes. For the circuit element, see Gyrator. Articles aboutElectromagnetism Electricity Magnetism Optics History Textbooks Electrostatics Electric charge Coulomb's law Conductor Charge density Permittivity Electric dipole moment Electric field Electric potential Electric flux / potential energy Electrostatic discharge Gauss's law Induction Insulator Polarizat...
Linia kolejowa nr 273 Červenka – Prostějov[1] Dane podstawowe Zarządca Správa železnic Numer linii 273 Tabela SRJP 273 Długość 42,2 km Rozstaw szyn 1435 mm Sieć trakcyjna brak Prędkość maksymalna 60 km/h Przebieg Legenda eksploatowana / istniejąca zlikwidowana / rozebrana lub planowana kolej metro lub kolej lekka stacja kolejowa/stacja metra przystanek stacja bez ruchu pasażerskiego ładownia, posterunek ruchu itp przystanek częściowo używany koniec linii odcinek odc...