Martha Gellhorn urodziła się 8 listopada 1908 r. w St. Louis w rodzinie ginekologa George'a Gellhorna i działaczki feministycznej Edny Fischel. Uczęszczała do Bryn Mawr College, ale rzuciła szkołę w 1927 r. i rozpoczęła karierę dziennikarską. Jej pierwsze artykuły pojawiały się w The New Republic[1][2], ale Gellhorn od początku planowała zostać korespondentem zagranicznym i w tym celu wyjechała do paryskiego biura United Press[1].
Podczas pobytu w Europie zaangażowała się w ruch pacyfistyczny[1]. W 1931 r. wróciła do St. Louis i podjęła pracę dla St. Louis Post-Dispatch jako reporter. W tym czasie zrealizowała cykl reportaży na amerykańskim Zachodzie oraz napisała powieść What Mad Pursuit (1934), która zwróciła uwagę Harry'ego Hopkinsa i skłoniła go do zatrudnienia jej[2] w Federal Emergency Relief Administration, gdzie jej zadaniem było dokumentowanie wpływu Wielkiego Kryzysu na USA. Dzięki swoim raportom zwróciła na siebie uwagę Eleanor Roosevelt, a z czasem obie kobiety zostały przyjaciółmi. Ten okres pracy Gellhorn podsumowała w książce The Trouble I've Seen (1936)[1].
W 1937 r. Gellhorn została przyjęta do Collier's Weekly i wysłana do Hiszpanii pogrążonej w wojnie domowej. Po wyjeździe z Hiszpanii podróżowała także po III Rzeszy, gdzie przygotowywała reportaże o Adolfie Hitlerze, a w 1938 r. odwiedziła Czechosłowację. Po wybuchu II wojny światowej podsumowała dotychczasowe podróże w książce A Stricken Field (1940), kontynuowała także pracę dla Collier's Weekly jako korespondent wojenny. Na potrzeby tej pracy wyjechała do Finlandii, Hongkongu, Birmy, Singapuru i Wielkiej Brytanii. Brała także udział w D-Day i wyzwalaniu obozu w Dachau. Podróże wojenne opisała w książce The Undefeated, którą wydano w 1945 roku[1].
Gellhorn opublikowała wiele książek, m.in. zbiory reportaży wojennych (The Face of War, 1959), książkę poświęconą makkartyzmowi (The Lowest Trees Have Tops, 1967), wspomnienia z okresu małżeństwa z Ernestem Hemingwaiem (Travels With Myself and Another, 1978) i zbiór reportaży z czasów pokoju (The View From the Ground, 1988)[1].
Cierpiała na raka wątroby i raka jajnika. Zmarła w Londynie 15 lutego 1998 roku po przyjęciu śmiertelnej dawki leków[1].
Życie prywatne
W czasie pobytu w Paryżu poznała pisarza Bertranda de Jouvenel, za którego wyszła za mąż. Kwestia tego małżeństwa jest niejasna, być może Gellhorn i de Jouvenel jedynie udawali małżeństwo. Wątpliwości budzi bowiem jego rozwód z poprzednią żoną oraz kwestia następnych związków[2].
Decyzję o wyjeździe do Hiszpanii podjęła pod wpływem przypadkowego spotkania z Ernestem Hemingwayem, który wybierał się wówczas do tego kraju. Wkrótce Gellhorn i Hemingway zostali kochankami[2], w 1940 r. wzięli ślub. Małżeństwo rozpadło się w 1945 roku, a powodem były głównie spory o rolę Gellhorn w małżeństwie. Hemingway chciał, by żona została w domu, natomiast ona była zdecydowana kontynuować karierę reportera wojennego[2].
W 1949 roku z włoskiego sierocińca (we Florencji) adoptowała 15-miesięcznego chłopca Sandro (na co dzień nazywanego "Sandy"), który otrzymał oficjalne nazwisko George Alexander Gellhorn[3][4].
W 1953 roku wyszła za mąż po raz trzeci, za T.S. Matthewsa, redaktora Time'a, ale małżeństwo rozpadło się po 10 latach z powodu romansu męża. W późniejszych latach stała się krytyczna wobec idei małżeństwa[2].
