Marianna Łubiarz (ur. 1866, zm. 29 grudnia 1942 w Majdanie Nowym[1]) – polska rolniczka, stracona za pomaganie Żydom podczas II wojny światowej.
Życiorys
Marianna Łubiarz pracowała jako rolniczka w lubelskiej wsi Majdan Nowy[2].
W czasie likwidacji jesienią 1942 getta w Biłgoraju, Tarnogrodzie i Józefowie nielicznym Żydom udało się zbiec i znaleźć schronienie w miejscowych lasach i opuszczonych zabudowaniach. Wśród udzielających pomocy była rodzina Marianny Łubiarz[1][2][3].
29 grudnia 1942 niemieccy policjanci przeprowadzili w Majdanie Nowym obławę. W jej wyniku wyłapano ukrywających się Żydów, między innymi trzyosobową rodzinę Feilów, której pomagała rodzina Kowalów, następnie zamordowano ich, a ich mienie zagrabiono. Niemcy dokonali również licznych podpaleń[1]. Niemcy przywieźli furmanką Żydówkę Itę Becher (Boruch), na której torturami wymusili wskazanie osób pomagających Żydom[1][2], a następnie ją zabili[2].
Za pomoc ukrywającym się Żydom Niemcy brutalnie przesłuchiwali, a następnie zastrzelili Jana Gnidułę, Katarzynę Kowal, Józefa Kowala, Mariannę Łubiarz, Anastazję Łubiarz (jej córkę), Katarzynę Margol i Kazimierza Szabata[1][2]. Pochowano ich na cmentarzu w Majdanie Starym[2].
29 września 2022 w Nowym Majdanie z inicjatywy Instytutu Pileckiego uroczyście odsłonięto w ramach projektu Zawołani po imieniu tablicę upamiętniającą osoby zamordowane 29 grudnia 1942 za pomaganie Żydom, w tym Mariannę Łubiarz[4][5].
Zobacz też
Przypisy
