Marcin Świetlicki na koncercie The Users w 1999 roku.
Marcin Świetlicki jest synem Lucjana Świetlickiego i Anny z Łysakowskich Świetlickiej[2]. Jego ojciec jest historykiem i regionalistą związanym z Piaskami[3].
Debiutował w harcerskim czasopiśmie młodzieżowym „Na przełaj”. Jego pierwszym tomikiem były Zimne kraje, wydane w 1992 roku[5] przez fundację „brulionu”, chociaż jeszcze przed debiutem[6] został dostrzeżony przez krytyków i uznany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli tzw. pokolenia brulionu. Do 2009 wydał siedemnaście tomików poezji.
Był też związany z redakcją podziemnego czasopisma „Tumult”, dla którego przeprowadził jeden z pierwszych wywiadów z Maciejem Maleńczukiem[7].
W 1992 roku wspólnie z muzykami krakowskiego zespołu Trupa Wertera Utrata założył grupę Świetliki, wykonującą jego teksty w oprawie rockowej. Marcin Świetlicki występuje jako wokalista Świetlików, posługując się charakterystyczną manierą melorecytacji. Zespół wydał siedem płyt długogrających. Marcin Świetlicki znany jest także ze współpracy z wieloma muzykami alternatywnymi, takimi jak Robert Brylewski, Cezary Ostrowski, i yassowymi (Mikołaj Trzaska).
Marcin Świetlicki podczas koncertu z zespołem Zgniłość w 2017 r. w klubie 100cznia w Gdańsku.
Do 2004 roku pracował zawodowo jako korektor w redakcji „Tygodnika Powszechnego” w Krakowie. Przez pewien czas prowadził program telewizyjny Pegaz, w duecie z Grzegorzem Dyduchem. Zagrał główną rolę w dramacie Wojciecha Smarzowskiego – zrealizowanego w formie spektaklu – Małżowina (1998) oraz gościnnie pojawił się w filmie Anioł w Krakowie (2002). Był członkiem redakcji wydawanego w latach 2010–2015 pisma mówionego Gadający Pies.
Jako dziennikarz był związany ze stacją radiową Roxy FM w której wraz Grzegorzem Dyduchem prowadził audycję „Ostatnia Niedziela”.
W prozie pod własnym nazwiskiem zadebiutował w 2006, wydając książkę Dwanaście, która dała początek trylogii – następnie ukazały się Trzynaście w 2007 i Jedenaście w 2008. Nieznany z imienia i nazwiska główny bohater trylogii opisywany jako mistrz przypomina podmiot liryczny wierszy Świetlickiego, co rodzi spekulacje dotyczące pierwowzoru. Sam Świetlicki odcina się od takich interpretacji, natomiast niektórzy krytycy sugerują, że bohater trylogii o mistrzu jest grą z przejaskrawionym obrazem Świetlickiego wykreowanym przez fanów[8].
Czterokrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike: w 1999 za tom Pieśni profana[11], w 2002 finał nagrody za tom Czynny do odwołania[12], w 2007 finał nagrody za tom Muzyka środka[13], w 2014 finał nagrody za tom Jeden[14] (odmówił uczestnictwa w konkursie[15]).
Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 30 maja 2014 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polskiza wybitne zasługi w pracy twórczej i działalności artystycznej, za osiągnięcia w promowaniu polskiej kultury[24].
Książka Ale o co ci chodzi? zdobyła główną nagrodę w 60. Konkursie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek – Najpiękniejsze Książki Roku 2019[25]. W 2024 roku został laureatem Poznańskiej Nagrody Literackiej – Nagrody im. Adama Mickiewicza[26].
↑Wspominał o tym w wierszu Etos pracy zaczynającym się od słów: Zamiatam schody w Pałacu Sztuki.
↑Książka, podobnie jak cała fioletowa seria „brulionu”, była antydatowana (Kraków – Warszawa 1992) – faktycznie ukazała się na rynku w 1993 roku.
↑Obszerne i często entuzjastyczne omówienia poezji Świetlickiego ukazywały się już od 1990 roku m.in. na łamach „NaGłosu”, „Tygodnika Literackiego” i „brulionu”.
