Dzieciństwo spędziła w Bolechowie, wielokulturowym podgórskim miasteczku galicyjskim. Ojciec jej był wędrownym nauczycielem muzyki i organistą w kościele parafialnym w Bolechowie. Już w czwartym roku życia zaczęła grać na fortepianie, w szóstym zaś na skrzypcach[1]. Dzięki staraniom emerytowanego nauczyciela Jana Radwana Janowicza, który uwierzył w jej talent, w wieku 12 lat trafiła do Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, gdzie opiekowała się nią zamożna rodzina Zellingerów.
Studia muzyczne odbywała we Lwowie[2], Wiedniu i Mediolanie (od 1875[1]) początkowo w zakresie gry na fortepianie i na skrzypcach, a później także i śpiewu (u. V. Rokitansky’ego, i G.B. Lampertiego). W pierwszych latach operowej kariery niejednokrotnie popisywała się na koncertach swymi trojakimi umiejętnościami, co stanowiło sensację. Pod względem wszechstronnej i praktycznej wiedzy muzycznej z pewnością nie miała sobie równych wśród śpiewaczek tamtej doby.
W Metropolitan Opera wystąpiła 487 razy, śpiewała tam stale w latach 1898–1909.
Była solistką oper Drezna, Londynu (Covent Garden), Sankt Petersburga, Mediolanu (Teatro dal Verme), występowała gościnnie w Madrycie, Paryżu, Brukseli, Berlinie, Kolonii, Hamburgu, Frankfurcie, Monachium, Amsterdamie, Genewie, Pradze, Wrocławiu, Wiedniu, Budapeszcie.
Na koncertach i przedstawieniach śpiewała dla koronowanych głów i otrzymywała w darze bezcenne klejnoty. Wiele z nich zachowało się, m.in. bransoletka wysadzana diamentami, z wygrawerowanym napisem od cara Aleksandra II, wręczona Sembrich na siedem dni przed zamachem, w którym zginął (1881).
Portret Marcelli Sembrich-Kochańskiej, [ante 1890].
Mieszkała w Dreźnie (najdłużej), Berlinie, Ouchy-Chamblandes pod Lozanną, Nicei, Nowym Jorku i Bolton Landing w USA.
Nawiązywała kontakty z szeregiem wybitnych osobistości. Więzi przyjacielskie i artystyczne łączyły ją z Ignacym J. Paderewskim, śpiewała partię Ulany w premierze jego opery Manru w Nowym Jorku (1902), spotykała się z Heleną Modrzejewską. Brała udział w koncertach obok Johannesa Brahmsa i Józefa Wieniawskiego, śpiewała w Weselu Figara W.A. Mozarta pod dyrekcją Gustava Mahlera (1909). Jej partnerami bywali najsławniejsi w ówczesnym świecie opery artyści, jak Enrico Caruso i Mattia Battistini, a z Polaków Adam Didur, Jan Reszke i jego brat Edward. Zyskała uznanie sławnego krytyka Eduarda Hanslicka, który wywarł wpływ na świadomość estetyczną muzyki XIX wieku. Ceniono ją zwłaszcza za role mozartowskie i za romantyczne bel canto we wczesnoromantycznych operach włoskich (Belliniego, Donizettiego, Verdiego). Była też znakomitą interpretatorką pieśni, wypełniała nimi swe programy recitali.
Pozostało po niej wiele nagrań (około stu) dokonywanych w latach 1900–1919[potrzebny przypis].
Przez długie lata swej muzycznej działalności czuła się ambasadorką kultury polskiej. Od roku 1880 nieprzerwanie na wszystkich swych koncertach wykonywała po polsku pieśń ChopinaŻyczenie przy własnym akompaniamencie fortepianowym; gdy to było możliwe włączała też ją do występów operowych (np. do sceny „lekcji śpiewu” w II akcie Cyrulika sewilskiego Rossiniego) traktując jako symbol polskości narodu, którego państwa nie ma na mapie[4].
W programach jej recitali figurowały zawsze pieśni polskie: Moniuszki, Niewiadomskiego, Zarzyckiego, Paderewskiego, Stojowskiego.
Wielokrotnie odwiedzała ojczyznę, jej występy stanowiły muzyczne święto: sześciokrotnie wystąpiła w Warszawie (1879, 1880, 1886, 1889, 1895, 1909), dwukrotnie w Krakowie (1886, 1898) i Lwowie (1886, 1909), dwa razy w Łodzi, kilka razy w Wilnie.
Muzeum Marcelli Sembrich-Kochańskiej w dawnym Studio artystki w Bolton Landing w Stanach Zjednoczonych.
W roku 1914 kierowała w Nowym Jorku pracami The American-Polish Relief Committee i działała na rzecz pomocy ofiarom wojny w Polsce, współpracując z Sienkiewiczem i Paderewskim; Komitet upowszechniał też materiały o historii i kulturze Polski propagując ideę odzyskania niepodległości.
Oboje z mężem, Wilhelmem Stenglem (ze spolonizowanej rodziny niemieckiej, profesorem Konserwatorium Lwowskiego) pisywali do siebie listy po polsku i w domu mówili tym językiem.
Kanclerz Orderu Odrodzenia Polski, Jan Kochanowski, wystawił świadectwo, iż „Prezydent RP, dekretem z dn. 28 listopada 1924 roku zaliczył Marcellę Sembrich-Kochańską w poczet Kawalerów Orderu Odrodzenia Polski, nadając jej odznakę Krzyża Oficerskiego tego Orderu.
Repertuar (partie operowe)
Vincenzo Bellini
I Puritani / Purytanie – Elwira
La Sonnambula / Lunatyczka – Amina
Georges Bizet
Les pêcheurs des perles / Poławiacze pereł – Leila
Tablica ku czci Marceliny Sembrich-Kochańskiej na budynku Opery Wrocławskiej
.jpg)
.jpg)
.jpg)
