Malchus – kartagiński król[1] z VI wieku p.n.e.
Między 555 a 545 rokiem p.n.e. Kartagińczycy pod dowództwem Malchusa wyprawiali się zbrojnie na Sycylię. Przeciwnikami Kartaginy mogły być miasta Selinunt i Akragas, lecz bardziej prawdopodobne że byli to raczej Elymowie i część Sykanów, którzy odtąd uznali zwierzchność punicką[1].
Celem kolejnej wyprawy Malchusa była Sardynia, lecz tam poniósł klęskę. Po tym niepowodzeniu kartagińscy możni sprzymierzyli się przeciw Malchusowi, „skazując” go na wygnanie. Wówczas Malchus wrócił ze zbrojnymi pod Kartaginę i obległ stolicę[1]. Zabił nawet swojego syna Kartalona, kapłana Melkarta, który przyszedł go prosić o odstąpienie od oblężenia. Po kilku dniach Malchus zdobył własną stolicę i kazał stracić dziesięcioosobową radę starszych, która wystąpiła przeciw niemu[2].
Ostatecznie Malchus został obalony w kolejnym przewrocie i zginął. Rzymski historyk Justynus pisał, że Malchus zginął „za dążenie do władzy królewskiej”, lecz ta interpretacja autora żyjącego w III wieku jest prawdopodobnie błędna, a Malchus będąc królem chciał wzmocnić swoją władzę względem oligarchów[2].
Następnym królem został Magon I, założyciel dynastii Magonidów[2].
Przypisy
Bibliografia
