Był drugim z trójki dzieci Muharema i Neziry z d. Babović. W 1936 przeniósł się wraz z rodziną ze Stolaca do Sarajewa, gdzie ukończył szkołę średnią. W czasie II wojny światowej związał się z kierowanym przez komunistów ruchem oporu. Obawiając się aresztowania przez władze NDH często zmieniał miejsce pobytu. W tym czasie zaczął posługiwać się pseudonimem Mak[2]. Matka i siostra Dizdara zostały zamordowane w obozie Jasenovac[2].
Po zakończeniu wojny pełnił funkcję redaktora naczelnego pisma „Oslobođenje”. Pod koniec życia pełnił funkcję przewodniczącego Stowarzyszenia Pisarzy Bośni i Hercegowiny.
Życie prywatne
Był żonaty, miał syna Envera (1944–2012) – dziennikarza i publicystę.
Twórczość
Pierwsze utwory publikował w czasopiśmie Gajret, założonym przez Safeta bega Bašagicia, w którym pracował jego brat Hamid[1]. Na przełomie lat 60. i 70. opublikował dwa najbardziej znane tomiki poezji: Kameni spavač (Kamienny Śniarz) i Modra rijeka (Modra rzeka). W swojej poezji Dizdar nawiązywał do islamskich mistyków z Bośni, a także do pre-osmańskiej kultury chrześcijańskiej[2]. Poeta przeciwstawiał się rosnącym wpływom języka serbskiego na dialekt bośniacki. Dał temu wyraz w artykule Marginalije o jeziku i oko njega, opublikowanym w 1970. W 1969 został laureatem Złotego Wieńca, przyznawanego na Strużańskich wieczorach poezji. W 1966 otrzymał za swoją twórczość nagrodę Jovana Jovanovicia Zmaja.
Utwory Dizdara w polskim przekładzie Aliji Dukanovicia i Bożeny Nowak publikowano w latach 1972–1975 w czasopismach Poezja i Literatura na Świecie.
