Studiował prawo w Bordeaux, od 1883 wykładał prawo na uniwersytecie w Caen, w 1886 został profesorem uniwersytetu w Bordeaux. Był teoretykiem państwa i prawa, znawcą prawa państwowego i administracyjnego, jednym z głównych przedstawicieli solidaryzmu w teorii państwa i prawa. Był zdania, że u podstaw życia społecznego leży obiektywna norma społeczna, która nakazuje wszystkim przestrzeganie zasad solidarności. Według niego państwo nie ma specjalnej władzy nad obywatelami, tylko podlega normom mającym uzasadnienie w idei solidarności. W myśli prawnej Duguita występowały elementy korporacjonizmu, solidaryzmu i doktryny wolnego orzecznictwa[2]. Do jego głównych prac należą: "Państwo, prawo obiektywne i prawo pozytywne" (1901), "Traktat o prawie konstytucyjnym" (1921), "Przekształcenia prawa publicznego" (1921), "Suwerenność i wolność" (1922), "Kierunki rozwoju prawa cywilnego od początku XIX wieku"[1].
Przypisy
↑ abAndrzejA.SylwestrzakAndrzejA., Historia doktryn politycznych i prawnych, 2022, s. 407, ISBN 978-83-8328-033-2.
↑B. Szlachta, Duguit Léon, [w:] Słownik historii doktryn politycznych, t. 2, red. M. Jaskólski, Warszawa 1999, s. 82-85.
