Ludwik, syn Jakuba Sabaudzkiego-Achajskiego (wł.Giacomo di Savoia-Acaia, 1315–1367) i Małgorzaty Beaujeu (fr.Marguerite de Beaujeu, 1346–1402), stał się księciem Achai i hrabią Piemontu w 1402 roku, po śmierci brata Amadeusza, który nie miał męskiego potomka.
W 1412 cesarz mianował go namiestnikiem cesarskim Piemontu. Władca Niemiec odwiedził z tej okazji Turyn, w którym powstał Uniwersytet Turyński, ufundowany przez Ludwika w 1404 roku.
Po jego śmierci, w związku z brakiem spadkobierców z prawego łoża, achajska gałąź dynastii sabaudzkiej wymarła, a wszystkie tytuły i dobra przeszły na księcia Sabaudii Amadeusza VIII. Ludwik miał syna z nieprawego łoża, Ludwika (ur. ok 1390, zm. w 1459 w Lyonie), który otrzymał tytuł pana Racconigi i Migliabruna[4]. Książę Amadeusz VIII ratyfikował akt dziedziczenia[a], a jego syn nadał Ludwikowi w 1443 lenno feudalne, tym samym uznając powstanie rodziny Sabaudzkiej-Racconigi. Ludwik przyjął imię Ludwik Sabaudzki-Racconigi (wł.Ludovico di Savoia-Racconigi).