Lucio Fulci
Andreas Schnaas i Lucio Fulci
|
| Data i miejsce urodzenia
|
17 czerwca 1927
Rzym
|
| Data i miejsce śmierci
|
13 marca 1996
Rzym
|
| Zawód
|
reżyser, scenarzysta, aktor, producent filmowy
|
| Lata aktywności
|
1953–1991
|
| Strona internetowa
|
Lucio Fulci (ur. 17 czerwca 1927 w Rzymie, zm. 13 marca 1996 tamże) – włoski reżyser, scenarzysta, aktor i producent filmowy[1].
Życiorys
Po niepowodzeniu na studiach medycznych, rozpoczął karierę w świecie filmu jako krytyk i scenarzysta. Zachęcony perspektywą zarobku, postanowił spróbować swych sił jako reżyser, debiutując komedią Złodzieje (I landri) w roku 1959. Z początku tworzył głównie komedie, musicale i westerny[2]. W roku 1968 zrealizował swój pierwszy dreszczowiec, Una sull'altra, zaliczany w poczet nurtu giallo. Kolejnym znaczącym dziełem reżysera była Beatrice Cenci – film w znaczący sposób ukazujący niechęć do organów kościoła katolickiego. Produkcja nie została pozytywnie przyjęta, przez co kariera Fulciego w przemyśle filmowym została zagrożona. Fulci wkroczył do świata horroru w roku 1977, kręcąc Siedem czarnych nut (Sette note in nero), lecz prawdziwy rozgłos przyniósł mu dopiero film Zombie – pożeracze mięsa (Zombi 2), będący włoską ripostą na Świt żywych trupów George’a Romera. Późniejsze jego filmy to głównie horrory gore; najpopularniejsze z nich to Miasto żywej śmierci (Paura nella città dei morti viventi), Dom przy cmentarzu (Quella villa accanto al cimitero) i Dziecko Manhattanu (Manhattan Baby). Produkcje te cechują się duszną, nieco senną atmosferą i dużą ilością krwawych scen[3]. Za najlepszy film Fulciego zwykle uważa się Siedem bram piekieł (E tu vivrai nel terrore: L’aldilà), traktujący o hotelu będącym kluczem do bram Piekła. W znacznej części swoich filmów Fulci wystąpił osobiście, grając małe epizody.
Reżyser zmarł na białaczkę w roku 1996, zapomniawszy przed snem o podaniu sobie zastrzyku z insuliny. Potocznie nazywany jest „ojcem chrzestnym kina gore”[4].
Twórczość Fulciego spotkała się z falą niechęci krytyków głównego nurtu ze względu na sporą dawkę przemocy i krwawe sceny, takie jak przebijanie lub wydłubywanie gałek ocznych (Zombie – pożeracze mięsa, Siedem bram piekieł), pożeranie ludzi przez zombie (Miasto żywej śmierci) czy rozpuszczanie twarzy w kwasie (Siedem bram piekieł). Według zamysłu samego reżysera, miały one szokować, by wywołać u widza rodzaj katharsis. Powszechnie krytykowano również niespójność niektórych elementów jego filmów, nie rozumiejąc prób przeniesienia na taśmę filmową atmosfery sennego koszmaru. Przez fanów został nieoficjalnie ochrzczony „poetą gore” i zaliczany jest do najwybitniejszych twórców kina grozy[5].
Wiele filmów Fulciego zostało w Europie zakazanych bądź mocno ocenzurowanych, w niektórych krajach pełne wersje jego filmów nadal są niedostępne. Kilka z nich wpisano na listę video nasties. Gdy w latach 80. British Board of Film Classification otrzymała kopię Nowojorskiego rozpruwacza do oceny, po obejrzeniu filmu nie tylko odmówiła wystawienia mu certyfikatu zezwalającego na wyświetlanie filmu w Wielkiej Brytanii, ale także nakazała usunąć z kraju wszystkie jego kopie.
Filmografia
Reżyseria
Scenariusz
Przypisy
Linki zewnętrzne
