Lincoln Continental Mark Series – samochód osobowyklasy luksusowej produkowany pod amerykańską marką Lincoln w latach 1960–1986 oraz jako Lincoln Mark Series w latach 1986–1998.
Lincoln Continental Mark III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1968 roku.
Pod koniec lat 60. XX wieku Lincoln podjął decyzję o poszerzeniu swojej linii modelowej o luksusowecoupe opartej na bazie modelu Continental. Model Mark III uzyskał numeryczną nazwę w rzymskiej formie zapisu jako kontynuację wobec modeli Continental Mark Series, choć oferowane były one pod inną marką Continental[1].
Samochód utrzymano w typowych dla ówczesnych modeli marki kanciastych proporcjach, z prostokątnymi reflektorami w chowanych, obrotowych kloszach. Przód zdobiły przy tym prostokątna, duża chromowana atrapa chłodnicy, a także z tyłu umieszczono zaokrąglone wytłoczenie skrywające koło zapasowe[2].
Silnik
V8 7.5l 385
Dane techniczne
V8 7,5 l (7536 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
Układ zasilania: 4-gardzielowy gaźnik
Średnica cylindra × skok tłoka: 110,74 × 97,79 mm
Stopień sprężania: 10,5:1
Moc maksymalna: 370 KM (272 kW) przy 4800 obr./min
Maksymalny moment obrotowy: 678 N·m przy 2800 obr./min
Rozstaw kół tył/przód: 1575 mm
Współczynnik oporu aerodynamicznego nadwozia: 0,55
Lincoln Continental Mark IV został zaprezentowany po raz pierwszy w 1972 roku.
Druga generacja linii modelowej Continental Mark Series przeszła ewolucyjny zakres modyfikacji, zyskując większe i masywniejsze nadwozie, przy jednocześnie smuklejszych proporcjach karoserii. Zwiększenie się wymiarów było widać szczególnie po wyraźnie dłuższej masce, a także wyraźniej zarysowanych błotnikach[3].
Charakterystycznym elementem wyglądu Continentala Mark IV pozostały duże, prostokątne reflektory montowane na chowanych, obrotowych kloszach, a także wytłoczenie skrywające koło zapasowe znajdujące się przy tylnej krawędzi klapy bagażnika[4].
Silnik
V8 7.5l 385
Dane techniczne
V8 7,5 l (7536 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
Układ zasilania: gaźnik 4-gardzielowy
Średnica cylindra × skok tłoka: 110,74 mm × 97,79 mm
Stopień sprężania: 8,0:1
Moc maksymalna: 211 KM (155 kW) przy 4400 obr./min
Maksymalny moment obrotowy: 458 N·m przy 2800 obr./min
Rozstaw kół tył/przód: 1603/1600 mm
Współczynnik oporu aerodynamicznego nadwozia: 0,55
Lincoln Continental Mark V został zaprezentowany po raz pierwszy w 1977 roku.
Trzecia generacja linii modelowej Continental Mark Series, która w stosunku do poprzednika przeszła skromne zmiany wizualne, a modyfikacje objęły głównie sferę techniczną. Nadwozie zostało usztywnione, w środku pojawił się przestylizowany kokpit i bogatsze wyposażenie standardowe. Pod względem wyglądu nadwozia, największych zmian dokonano w tylnej części nadwozia, która zyskała inaczej wyglądające lampy[5]. Charakterystyczną cechą wyglądu było dwukolorowe nadwozie z dachem pokrytym skórą[6].
Silniki
V8 6,6l 335
V8 7,5l 385
Dane techniczne
V8 7,5 l (7536 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
Układ zasilania: gaźnik
Średnica cylindra × skok tłoka: 110,74 mm × 97,79 mm
Stopień sprężania: 8,0:1
Moc maksymalna: 211 KM (155 kW) przy 4000 obr./min
Maksymalny moment obrotowy: 483 N•m przy 2000 obr./min
Rozstaw kół tył/przód: 1590/1603 mm
Współczynnik oporu aerodynamicznego nadwozia: 0,55
Lincoln Continental Mark VI został zaprezentowany po raz pierwszy w 1980 roku.
W ramach wdrożonej przez koncern Ford polityki zmniejszenia nadwozi topowych modeli, także i kolejna odsłona Continentala Mark Series stała się lżejsza i mniej masywna[7]. Nadwozie zachowało kanciaste kształty znane z poprzedników, a także charakterystyczne rozwiązania wizualne – po raz ostatni z przodu pojawiły się składane reflektory umieszczone na obrotowych kloszach, a z tyłu tak wyraźnie zaakcentowano pokrywę koła zapasowego[8].
Silniki
V8 4.9l Windsor
V8 5.8l Windsor
Dane techniczne
V8 Windsor 5,8 l (5766 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
Lincoln Continental Mark VII – tyłLincoln Mark VII
Lincoln Continental Mark VII został zaprezentowany po raz pierwszy w 1983 roku.
Piąta generacja Continentala Mark Series powstała według nowej koncepcji w ramach obszernej modernizacji oferty, jaką koncern Ford przeprowadził we wszystkich markach wchodzących w skład swojego północnoamerykańskiego portfolio[9].
W ten sposób Continental Mark VII stał się bliźniaczą konstrukcją wobec modeli Ford Thunderbird oraz Mercury Cougar, razem z nimi powstając na platformie Ford Fox, pełniąc wobec nich funkcję najbardziej luksusowego modelu. Nadwozie stało się znacznie mniejsze, zyskując zaokrąglone proporcje[10].
Zmiana nazwy
W 1986 roku podjął decyzję o zmianie nazwy swojego topowego coupe, po raz pierwszy w historii skracając nazwę do Lincoln Mark VII, usuwając z niej człon Continental. Zmiana nazwy nie wiązała się z modyfikacjami wizualnymi – zdecydowano się jedynie na małe poprawki w wyposażeniu[11].
Silniki
L6 2.4l BMW
V8 5.0l Windsor
Dane techniczne
R6 BMW M21 2,4 l (2443 cm³), 2 zawory na cylinder, SOHC, turbo
Układ zasilania: wtrysk
Średnica cylindra × skok tłoka: 80,00 mm × 81,00 mm
Stopień sprężania: 22,0:1
Moc maksymalna: 117 KM (86 kW) przy 4800 obr./min
Maksymalny moment obrotowy: 210 N•m przy 2400 obr./min
Rozstaw kół tył/przód: 1499/1483 mm
Współczynnik oporu aerodynamicznego nadwozia: 0,38
Lincoln Mark VIII – tyłLincoln Mark VIII po liftinguLincoln Mark VIII – tył po liftingu
Lincoln Mark VIII został zaprezentowany po raz pierwszy w 1992 roku.
Jesienią 1992 roku Lincoln przedstawił nowy i zarazem ostatni model w serii modelowej Mark Series. Mark VIII powstał według nowego języka stylistycznego firmy, charakteryzując się awangardową stylistyką ze smukłymi, aerodynamicznymi proporcjami karoserii[12].
Z przodu pojawiły się wąskie, podłużne reflektory tworzące jeden pas z węższą, chromowaną atrapą chłodnicy. Także i tylną część nadwozia zdobiły jednoczęściowe, podłużne lampy biegnące przez całą szerokość pasa tylnego[13].
Lifting
We wrześniu 1996 roku Lincoln przeprowadził ostatnie zmiany w Mark VIII, gruntownie zmieniając wygląd zarówno tylnej, jak i przedniej części nadwozia. Zniknęły chromowane ozdobniki na rzecz większej liczby elementów w kolorze nadwozia, a także pojawiły się większe reflektory[14]. Produkcja zakończyła się niespełna dwa lata później, w 1998 roku, bez prezentacji następcy.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
