Licentia poetica, także: licencja poetycka, swoboda poetycka[1][2] – wyrażenie pochodzące z łaciny[1]; oznacza wolność twórczą i poetycką, dopuszczającą odstępstwa od zasad gramatyki, szyku wyrazów i zwykłego sposobu wyrażania myśli[3].
Zasada ta dopuszcza w twórczości literackiej maksymalną swobodę, np. tworzenie na potrzeby danego utworu innowacji słownych, stosowanie nigdzie indziej niespotykanych form wyrazowych czy też szczególne dopasowanie szyku wyrazów dla uzyskania efektu metrycznego bądź rytmicznego. W szerszym znaczeniu może chodzić o naruszenie poprawności merytorycznej przekazu, w tym wierności w opisie faktów historycznych[3][4].
Terminem licentia poetica po raz pierwszy posłużył się Lucjusz Anneusz Seneka[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Kudělka 1983 ↓, s. 282.
- ↑ Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wyd. III, s. 387, Poznań–Warszawa–Lublin, Księgarnia św. Wojciecha, 1958
- ↑ a b Kudělka 1983 ↓, s. 283.
- ↑ Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 215. ISBN 978-83-233-4066-9.
Bibliografia
- StanisławS. Sierotwiński StanisławS., Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986 . Brak numerów stron w książce
- VěraV. Petráčková VěraV., JiříJ. Kraus JiříJ., Akademický slovník cizích slov: [A - Ž], Praha: Academia, 1998, ISBN 80-200-0607-9, OCLC 231714430 (cz.).
- ViktorV. Kudělka ViktorV., Malý labyrint literatury: Pro čtenáře od 12 let, Praha: Albatros, 1983, OCLC 11090391 (cz.).
