Wieś położona historycznie na południowo-zachodnim skraju staropolskiego powiatu grabowieckiego stanowiącego część ziemi bełskiej.
W 1435 r. wieś należała do Adama Łabuńskiego, a po nim w 1483 roku do Jana Łabuńskiego. Około roku 1492 przejęli ją na ponad 100 lat Oleśniccy z Oleśnik. Następnie była to wieś królewska, odzyskana w 1566 roku przez Oleśnickich drogą zamiany za dwoje podkrakowskich wsi. Według rejestru poborowego z 1564 roku Krynice miała 5 łanów gruntów uprawnych. W 1578 roku należały do Marcina Oleśnickiego podsędka ziemskiego bełskiego. Przejęte od 1603 roku za długi do Zamoyskich, wracają ponownie do Oleśnickich w 1627[10].
W roku 1846 wieś była w posiadaniu Stanisława Głogowskiego, a po 1880 r. do rodziny Lipczyńskich. Według spisu z 1880 roku wieś liczyła 6 domów i 479 mieszkańców[11].
W drugiej dekadzie XX wieku – spis powszechny z roku 1921, liczyły 29 domów oraz 201 mieszkańców, w tym 8 Żydów i 9 Ukraińców[12].
Zabytki
Według rejestru zabytków NID[13] na listę zabytków wpisany jest zespół dworski z 1 poł. XIX w., nr rej.: A/452 z 10.09.1988: ruina dworu i park.
↑ abRozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200), ze zmianami w obwieszczeniu z dnia 2015-08-04 4 sierpnia 2015(dts) (Dz.U. z 2015 r. poz. 1636).
↑Andrzej Janeczek: Osadnictwo pogranicza polsko-ruskiego. Województwo bełskie od schyłku XIV do początku XVII w. Wrocław: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictw Polskiej Akademii Nauk, 1991, 1991, s. 360. ISBN 978-83-04-03567-6.
.jpg)
.jpg)
